Καταραμένη αγάπη

Καταραμένες οι ώρες, το κρίμα και η δόξα.
Κατάρα ανείπωτη το ποίημα τούτο 'δω.
Το αποχαιρετιστήριο δώρο σου.
Έτσι η μετάνοια απο ιδέα σάρκα θε να γίνει.
Και η αγάπη σε κρίμα να αλλάξει.
Το αντίο ηχεί στη σιωπή το τελευταίο τούτο βράδι.
Πάρε την δόξα, την αγάπη και στο καλό.
Μα να προσέχεις.
Γιατί ο δρόμος σου είναι απλωμένος με ροδοπέταλα.
Μα ανάμεσα τους, σε μικρά τεύχη κείτεται η καρδιά μου.
Πρόσεχε τα βήματα σου.
Γιατί πατάς την καρδιά μου.
Πρόσεχε.
Εις το επανιδείν.

Κοσμική ικεσία

Στο άπλετο φως της δημιουργίας το όνομα σου τραγουδάω.
Κάθε λέξη ενας ψίθυρος.
Μια την φορά ώσπου να βγεί η φωνή μου.
Ουρλιάζω το όνομα σου.
Και η δημιουργία ολόκληρη σταματάει απο τον πόνο μου.
Στις κοσμικές νότες της εκλιπαρώ.
Μια λέξη, μια ματιά σου.
Την σκιά σου μόνο ας κοιτάξω.
Μα αντίθετα το κρύο χέρι της μοναξιάς πάλι στον ώμο νιώθω.
Να με οδηγεί μακριά.
Απο την δημιουργία στο χάος.
Και απο την ζωή στον θάνατο.

Ο Χρόνος

Ο Χρόνος άλλαξε τα πάντα.
Στο διάβα του οσμίστηκα το κύμα.
Στο πέρασμα του σάρωσε οτι η ψυχή με κόπο είχε χτίσει.
Ο Χρόνος άλλαξε τα πάντα.
Τα αστέρια πια τον δρόμο δεν μου δείχνουν.
Και το χαμόγελο σου έσβυσε απο την μνήμη.
Ο Χρόνος άλλαξε τα πάντα.
Και με λησμόνησες στη θέα του γαλάζιου.
Στην θάλασσα που έπλευσες μακριά απο 'δω πέρα.
Ο Χρόνος άλλαξε τα πάντα.
Μα τίποτα στο τέλος δεν αλλάζει...

Άστρα

Στην Ελένη Ψαρουδάκη. Ο δικός μου τρόπος να πω απλά..ευχαριστώ.

Καταιγίδες πάλι τα δάκρυα των ματιών σου.
Παιδί είσαι ακόμα που στον κόσμο τριγυρνάει.
Ανήμπορο να δεχτεί την μοίρα έτσι απλά.
Κομμάτια η ψυχή σου πάλι απόψε.
Σπαρταράς στο κατώφλι του έρημου θανάτου.
Δίχως φύλακα την καρδιά σου να γλυτώσει.
Τι και αν διέσχισες ωκεανούς χρόνου;
Τι και αν κάποτε χάρισες στην αγάπη την  καρδιά σου;
Δεν σου έμεινε τίποτα δικό σου τώρα πια.
Όλα κενά και ανείπωτα παλιά.
Και η ψυχή σου πάλι απο την αρχή θα ξεκινά.
Ξανά και ξανά.
Σαν παιδί που με τα άστρα θα μαλώνει.
Και καταδικασμένο θα είναι.
Ποτέ να μην νικά.
Ποτέ να μην τα πιάνει.

Ελπίδα

Στην πατρίδα μου

Στην απουσία του φώτος.
Σκοτάδι κυριαρχεί.
Γεννήθηκες σε μια πατρίδα.
Που σου στέρησε το φώς σου.
Τυφλός γυρνάς την τύχη σου να ψάχνεις.
Κάτι πατάς με τα γυμνά σου πόδια.
Σκύβεις να δείς, να νιώσεις και να αγγίξεις.
Οσμίζεσαι τον θάνατο, τις φλόγες και το χάος.
Και εκεί ανάμεσα στο θάνατο που απλώνεται τριγύρω.
Ενα λουλούδι πιάνεις, μικρό μα υπαρκτό.
Πιέζει για ζωή ανάμεσα στην κόλαση.
Ενα λουλούδι που εφύτρωσε.
Μια ελπίδα που εφύτρωσε.
Εσυ ξένε αναγνώστη προσέχεις που πατάς;
Προσέχεις που διαβαίνεις;
Την ελπίδα μην πατάς.
Την ελπίδα μην αφήνεις.
Φως...

Μοιραία προσευχή

Και ένα για μένα

Απόψε σκότωσες το φώς μας.
Με εναν χτύπο γεμάτο φόβο η καρδιά σου είπε.
Όσα με λόγια το στόμα σου δεν μπόρεσε.
Απόψε με κατέστρεψες.
Με μια σου λέξη πρόσφερες απλόχερα το χαρμάνι του θανάτου.
Κυλάνε αργά εδω οι ώρες.
Εδω όπου κάθομαι νεκρός στο σκοτάδι σου παραδομένος πάλι.
Θέλει φώς να μην υπάρχει για να φθάσει η αμαρτία.
Στο στόμα και προσευχη να γίνει.
Σε ακούω να την ψέλνεις ξανά και ξανά.
Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ,σ'αγαπώ.
Μοιραία προσευχή.
Και παρόλο που είμαι νεκρός.
Την ακούω ξανά και ξανά.
Σκοτάδι...

Συνέντευξη

Οφείλω ενα μεγάλο ευχαριστώ στην http://www.korifogrami.gr/ και στη Δάφνη Σπανού για αυτη την μίνι συνέντευξη! Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη που δείχνετε στα ποιήματα μου. Να είστε όλοι καλά!



http://www.korifogrami.gr/apo-psixis/11-1-%ce%ba%ce%bf%cf%81%cf%85%cf%86%ce%ad%cf%82-%ce%ba%cf%89%cf%83%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%83%ce%b9%ce%ac%ce%ba%ce%b1%cf%82/

Πάθος

Η Θέληση σου πέθανε.
Σαν αστρικό νεφέλωμα παραδόθηκε ανήμπορη, νεκρή.
Και στα βάθη του κόσμου σου χάθηκε.
Κοιμάσαι. Ξυπνάς.
Σκλάβος είσαι μα τον εαυτό σου ξεγελάς.
Την ελευθερία σου δεν έχεις μα την ιδέα της μόνο.
Μια εύθραυστη ιδέα που μπορεί να ραγίσει.
Με ενα μόνο ψίθυρο σου κομμάτια να γίνει μπορεί.
Είσαι αφέντης του τίποτα, κυρίαρχος κανενός.
Ακούς τον όχλο έξω;
Για αίμα φωνάζει.
Οι κραυγές τους σχίζουν την ελευθερία σου στα δύο.
Και εσύ κουρνιάζεις.
Νικημένος πριν καν προσπαθήσεις.
Δεν γεννιούνται έτσι τα θαύματα.
Θέλουν θέληση, θυσίες.
Και πάνω απ'ολα πάθος.
Μην ξεχνάς το πάθος.
Χωρίς αυτό καλύτερα το κενό να αγκαλιάσεις.
Και να βουτήξεις στην άβυσσο του.
Χωρίς πάθος γιατί ζείς;
Γιατί αναπνέεις;