Στην ματιά ενός ελέφαντα.
Στο ανείπωτο βλέμμα μιας ομορφιάς,
που δεν μας αξίζει.
Στην άκρη του φύλλου.
Στην αίσθηση της δροσοσταλιάς που πέφτει.

Εκεί υπάρχεις.
Μια ανάμνηση, μια αίσθηση.
Αγαπήθηκες και δεν ξεχάστηκες.
Έγινες ιαχή, στίχος, χαρά και θλίψη.

Στο άτακτο νιαούρισμα μιας γάτας.
Που ζαβολιές κάνει.
Εκεί έκρυψες το χαμόγελο σου.

Μα πάνω απ'όλα στην καρδιά μου.
Εκεί έβαλες ενα κομμάτι της ψυχής σου.
Της αγάπης και του γέλιου.
Που τόσο αδέσποτα γυρνάνε στο μυαλό μου.
Σαν έρημες πυγολαμπίδες.

Όμως μου λείπεις.
Και τίποτα δεν φωτίζει.
Και το γέλιο σβύνει.
Η ματιά σου ξεχνιέται.
Και οι αισθήσεις πεθαίνουν.

Και τέλος η καρδιά μου.
Έρημη πυγολαμπίδα.
Να φωτίζει τα σκοτάδια.
Ενός κομματιού.
Που έμεινε ορφανό,
να κατοικεί.

Μεσ'την ρημαδιασμένη την ψυχή μου.

Αυτό δεν είναι ποίημα...

Στον σκοτεινό λαβύρινθο του χρόνου,

επιτάφιο θα το ονομάσουν.

Μια ωδή θανάτου, ξεπλυμένη με αναμνήσεις.

Σε φιλώ, σε ποθώ.

Γιατί η ζωή είναι ανεμοσκόρπισμα,

και την δωδεκάτη ωρα ανασαίνω.

Αυτήν την στερνή, πικρή ανάσα του φιλιού σου.

Όλοι είναι εδω.

Για μένα ανταμώσανε οι νεκροί απόψε όλοι.

Το χέρι μου κράτα και μην το αφήνεις.

Στην παγωνιά του τέλους, την ευχή μου παραδίδω.

Για καλύτερες ημέρες.

Πάνε όλες.

Τις έγραψα.

 Όλοι είναι εδω απόψε.

Οι λέξεις μου στάζουν διάφανα στα μάτια τους.

Είμαι πλήρης.

Καίγεται η αλήθεια,
σαν χαρτί απόψε.
Λάμψη/σκοτάδι/λάμψη ξανά
Στάχτη.
Ερεθίζει τα ρουθούνια,
και βρωμάει.
Ξεπλυμένες ψυχές απο τα τελευταία,
κομμάτια καλοσύνης.
Στέκονται σαν φαντάσματα στην άκρη,
της συνείδησης σου.
Μια βρεγμένη γάτα νιαουρίζει.
Μια κόρνα βαρά.
Και 'κει στην άκρη ο άστεγος αργοπεθαίνει.

Στο περιθώριο κεράκια δεν ανάβουν.
Όλα καίγονται/ματώνουν/ιδρώνουν.
Δεν τον νοιάζει που πάνε τα σκατά του τον άνθρωπο.
Αρκεί να μην τα βλέπει.
Δεν τον νοιάζει ποιές αλήθειες σκοτώνει.
Βολικά θύματα.
Παράπλευρες απώλειες.

Καίγεται απόψε η αλήθεια φίλε.

Δώσε μου το χέρι σου.

Αντίο.

Οι εντυπωμένες σκιές μας,

μάρτυρες,

συναισθηματικού ολοκαυτώματος,

που την σάρκα μας μετέτρεψε.

Σε απώλεια χαραγμένη.

Για πάντα πάνω στους τοίχους.

Δεν υπάρχει τίποτα εδω.
Οι δρόμοι αδειανοί,
φευγάτοι όλοι οι φίλοι.
Αναμνήσεις σπαρμένες παντού.
Σε παγκάκια, οικοδομές και δρόμους.


Περπατάς.
Το μυαλό σου χαμένο/τα όνειρα πεθαμένα/
οι αυγές που υποσχέθηκες νεκρές/ξεφύσημα.
Βαριά η αναπνοή, πονάει η εκπνοή.
Έμεινες πίσω.


Παρατημένη βάρκα σε προβλήτα.
Πόσες φορές πρέπει να πεθάνει η ελπίδα;
Μέχρι η τελευταία φορά να είναι;
Πες μου ακριβέ και αγαπημένε φίλε;
Γιατί απόψε τα φώτα σου είναι σβυστά;

Γιατί έμεινα εδώ;
Τι φυλάω;
Μοναξιά.
Έχω το κλειδί στην πόρτα της.
Σου υπόσχομαι.
Μπροστά της θα μείνω, κακό να μην
σε βρει.
Μην τυχόν και γνωριστείς με δαύτην.
Είναι η μεγαλύτερη πουτάνα απ'όλες,
και εύκολα στην θλίψη θα σε σύρει.

Αλλά μην φοβάσαι.
Έμεινα εδω.

Εδω που δεν υπάρχει τίποτα.
Δαίμονας κακός να μην σε βρεί,
μαχαίρι μην σε κόψει.

Έμεινα εδώ.

Στον έβδομο κτύπο
εξερράγη η εγκυμονούσα θλίψη.
Και ράγισε τ'αστέρια.
Γκρεμίστηκαν οι γέφυρες,
και ο χαμένος φάνηκε απο νωρίς.
Λόγια σταράτα, σε ηλικίες μικρές.
Απολογία.
Ψυχή γερασμένη.
Αστεία δεν σηκώνει.
Τι σκέφτεσαι για μένα;
Εγω τα πάντα.
Και κόμπος το στομάχι/τα μάτια υγρά/
δεν ξέρω/ελα/φύγε.

Σιωπή.
Αυτή μένει στο τέλος σου.
Συγχώρα με που σε κέρασα σιωπές.
Που μάταια μου μιλούσες.
Γεννήθηκα απο την θλίψη βλέπεις.
Κάτω απο σπασμένα αστέρια.
Χωρίς γεφύρι να περάσω,
την αγάπη σου να βρω.

Στον έβδομο κτύπο θα φωνάξω σ'αγαπώ.

Και μετά με δέος θα κοιτάω τα μάτια σου
να εκρήγνυνται σε χίλια σπασμένα αστέρια.

Εκεί που λές μας βρήκα,

στην άκρη του δρόμου.

Ψυχές μονάχες, καταραμένες.

Βλέπεις για μας η αγκαλιά,

πράμα ακριβό ήτανε.

Και το φιλί τσιμπούσε.

Λες και τα χείλη αγκάθια είχανε.

Αμάξια, φώτα.

Εκεί που λες μας βρήκα.

Να κοιταζόμαστε για χρόνο αμέτρητο.

Δύο ζευγάρια μάτια.

Όλα ακριβά ήτανε για μας.

Πιο κοντά.

Κοντά.

Επαφή.

Σπάσανε τα φώτα.

Σταμάτησαν τα αμάξια.

Ανοίξαν οι ουρανοί.

Όλα είναι ακριβά, απρόσιτα.

Μέχρι να τολμήσεις.

Να ματώσεις.

Ανόητη.

Το σκοτάδι είναι κενό χωρίς εσένα.

Και μου'χες πεί για πάντα.

Θα σ'αγαπώ για πάντα.

Εκεί το βρήκα, στην άκρη του δρόμου πεταμένο.

Μαζί με μια ανάμνηση.

Κουφοί, βουβοί,τυφλοί

είναι οι Θεοί.

Και 'μεις τις μοίρες ψηλαφίζουμε,

έτσι όπως είναι χαραγμένες,

επάνω σε μωσαϊκό,

πάνω στο οποίο όλοι προσκυνάνε.

Μαζί θα ζήσουμε για πάντα.

Σαν ενα άστρο που τυλίγεται

χρυσό πέπλο πρίν πεθάνει.

Μαζί θα ζήσουμε για πάντα.

Και όταν εκραγούμε το χρυσό μας

πέπλο θα φωτίσει το μαύρο τ'ουρανού.

Και θα γεννηθούν αστέρια.

Και θα γεννηθεί αγάπη.

Και η αγάπη είναι μόνο η αρχή.

Για όσους φίλους το επιθυμούν μπορούν να ακολουθούν τα ποιήματα μου και στο Facebook. Ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο,

https://www.facebook.com/KonstantinosSiakas?fref=photo