Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Λογισμός και βήματα

Στέκεσαι κι πάλι στο σημείο που κάποιοι ονόμασαν αρχή.
Στο σταυροδρόμι που ενώνει τις ζωές που ρήμαξε η ζωή.
Στις στάχτες τους πατάς, ανίερος και μόνος.
Να γυρίσεις πίσω η προς τον γκρεμό να πάς;
Η μορφές τους παίζουν στο μυαλό σου σαν ασπρόμαυρη ταινία.
Και μία ξεχωρίζει απο τις άλλες όλες.
Και στάζει η ψυχή σου απο συναίσθημα πνιγμένο.
Και τα μάτια σφίγγεις ούτε δάκρυ να μην χύσεις.
Την χαρά να μην τους δώσεις, στα μάτια τους αγέρωχος να μείνεις.
Θα αντέξεις η θα πέσεις;
Θα φωνάξεις η θα κλάψεις;
Τι απ’όλα την ζωή σου θα λυτρώσει;
Τον άγγελο σου μην ζητάς.
Σε έχει εγκαταλείψει.
Δεν άξιζες σου είπε να αναπνέεις.
Κάνε ένα βήμα πίσω η μπρός.
Κάνε και μην λυπάσαι.
Η ζωή είναι μικρή να την πέρασεις μόνος.
Αλλά και μεγάλη για να την μοιραστείς με κάποιον.
Κάνε ένα βήμα τούτη του λογισμού την ώρα.
Και στης μοίρας στην σκοτεινή αγκάλη παραδώσου.
Ξεκίνα και πάλι απ’την αρχή.
Η το νερό της λησμονιάς πιές και χάσου στο σκοτάδι.
Αμήν.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Φωτιά


Για την Στέλλα... Μια Ηλιαχτίδα...

Να γεφυρώσω προσπαθώ το χάσμα που χωρίζει.
Και φέρνει το άγνωστο με το γνωστό αντίπερα και μακριά.
Να αγγίξω προσπαθώ το γαλάζιο της ψυχής σου.
Πάντα με σεβασμό και με στοργή.
Ολότελα δικός σου.
Κοντά σου οι έγνοιες φεύγουν πέρα, μακριά.
Και νιώθω σαν παιδί ευτυχισμένο στην αγγαλιά της φύσης.
Η ψυχή σου φάρος φωτεινός που τα καράβια φέρνει πίσω.
Και την καρδιά μου οδηγεί στην ψυχή σου την καθάρια.
Εκεί που όλα είναι φωτεινά και η αγάπη ανθίζει τρυφερά.
Άσε με να αγγίξω της καρδιάς σου την φωτιά.
Άσε με να προσπαθήσω.
Γιατί ακόμα και αν καώ ένα σου λέω μόνο.
Κάποια πράγματα αξίζει να σε κάινε.
Για κάποια πράγματα αξίζει...

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Περί Ποίησης

Τι είναι αλήθεια η ποίηση; Αναρωτήθηκες ποτέ; Την ανακάλυψα τυχάια κάποιο σεπτέμβρη στις σελίδες του Καρυωτάκη. Μέσα σε εκείνο το απύθμενο και γοητευτικό σκοτάδι που ανάβλυζε ολέθριο απο τις σελίδες που σαγηνεμένος διάβαζα, την βρήκα να κρύβεται. Σαν ένα κουλουριασμένο απο φόβο παιδάκι. Την αγκάλιασα με τα δυό μου χέρια σαν να μην υπήρχε αύριο.Σφιχτά και ασφυκτικά.  Για τον κάθε ένα απο εμάς είναι κάτι διαφορετικό. Και αν δεν πονέσεις, δύσκολα θα την καταλάβεις. Δύσκολο παιδί η ποίηση. Η μήπως όχι;


Η ποίηση είναι της καρδιάς τα λόγια αφημένα στο απανέμι της ψυχής για να πεθάνουν.
Είναι η τελεύταια ανάσα κρατημένη για πάντα σε δυό ζευγάρια χείλη.
Είναι ο ανοιξιάτικος αέρας που τα κορμιά μας χαιδεύει.
Η ποίηση είναι αυτό που νιώθεις αλλά εγώ ξεστομίζω με φωνή τρεμάμενη.
Είναι οι ουλές της αγάπης που μας λάβωσε.
Είναι η γέφυρα που έχτισα και γκρέμισα με τα γυμνά μου χέρια.
Η ποίηση είναι το σταματημένο για πάντα ρολόι κρεμασμένο στης καρδιάς το τζάκι.
Είναι εσύ και είναι εγώ.
Είναι αυτοί.
Είναι ο κόσμος όλος.
Στην χαρίζω.
Για πάντα δική σου.
Για πάντα.
Να την κρατάς με περηφάνεια στης καρδιάς τον κάθε χτύπο.
Και να θυμάσαι πως απ΄την ζωή σου πέρασε κάποιος.
Κάποιος που σε αγάπησε πολύ για να σε αλλάξει.
Η ποίηση είναι η συγνώμη που δεν κατάφερα να πώ.
Το σκοτεινό εξομολογητήριο που την ψυχή γυμνώνει.
Είναι τα βράδια των δακρύων που ακόμα σε στοιχειώνουν.
Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα πιο πολλά.
Σαν του ουρανού τα αστέρια.
Αμέτρητα και ατέλειωτα.
Να τα κοιτάς τα βράδια με νοσταλγία στην καρδιά και δάκρυα στα μάτια.
Να τα κοιτάς τα βράδια.