Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016



Στην ματιά ενός ελέφαντα.
Στο ανείπωτο βλέμμα μιας ομορφιάς,
που δεν μας αξίζει.
Στην άκρη του φύλλου.
Στην αίσθηση της δροσοσταλιάς που πέφτει.

Εκεί υπάρχεις.
Μια ανάμνηση, μια αίσθηση.
Αγαπήθηκες και δεν ξεχάστηκες.
Έγινες ιαχή, στίχος, χαρά και θλίψη.

Στο άτακτο νιαούρισμα μιας γάτας.
Που ζαβολιές κάνει.
Εκεί έκρυψες το χαμόγελο σου.

Μα πάνω απ'όλα στην καρδιά μου.
Εκεί έβαλες ενα κομμάτι της ψυχής σου.
Της αγάπης και του γέλιου.
Που τόσο αδέσποτα γυρνάνε στο μυαλό μου.
Σαν έρημες πυγολαμπίδες.

Όμως μου λείπεις.
Και τίποτα δεν φωτίζει.
Και το γέλιο σβύνει.
Η ματιά σου ξεχνιέται.
Και οι αισθήσεις πεθαίνουν.

Και τέλος η καρδιά μου.
Έρημη πυγολαμπίδα.
Να φωτίζει τα σκοτάδια.
Ενός κομματιού.
Που έμεινε ορφανό,
να κατοικεί.

Μεσ'την ρημαδιασμένη την ψυχή μου.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Αυτό δεν είναι ποίημα...

Στον σκοτεινό λαβύρινθο του χρόνου,
επιτάφιο θα το ονομάσουν.
Μια ωδή θανάτου, ξεπλυμένη με αναμνήσεις.

Σε φιλώ, σε ποθώ.

Γιατί η ζωή είναι ανεμοσκόρπισμα,
και την δωδεκάτη ωρα ανασαίνω.
Αυτήν την στερνή, πικρή ανάσα του φιλιού σου.

Όλοι είναι εδω.
Για μένα ανταμώσανε οι νεκροί απόψε όλοι.
Το χέρι μου κράτα και μην το αφήνεις.
Στην παγωνιά του τέλους, την ευχή μου παραδίδω.
Για καλύτερες ημέρες.

Πάνε όλες.
Τις έγραψα.
 Όλοι είναι εδω απόψε.

Οι λέξεις μου στάζουν διάφανα στα μάτια τους.


Είμαι πλήρης.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Καίγεται η αλήθεια,
σαν χαρτί απόψε.
Λάμψη/σκοτάδι/λάμψη ξανά
Στάχτη.
Ερεθίζει τα ρουθούνια,
και βρωμάει.
Ξεπλυμένες ψυχές απο τα τελευταία,
κομμάτια καλοσύνης.
Στέκονται σαν φαντάσματα στην άκρη,
της συνείδησης σου.
Μια βρεγμένη γάτα νιαουρίζει.
Μια κόρνα βαρά.
Και 'κει στην άκρη ο άστεγος αργοπεθαίνει.

Στο περιθώριο κεράκια δεν ανάβουν.
Όλα καίγονται/ματώνουν/ιδρώνουν.
Δεν τον νοιάζει που πάνε τα σκατά του τον άνθρωπο.
Αρκεί να μην τα βλέπει.
Δεν τον νοιάζει ποιές αλήθειες σκοτώνει.
Βολικά θύματα.
Παράπλευρες απώλειες.

Καίγεται απόψε η αλήθεια φίλε.

Δώσε μου το χέρι σου.

Αντίο.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

Οι εντυπωμένες σκιές μας,
μάρτυρες,
συναισθηματικού ολοκαυτώματος,
που την σάρκα μας μετέτρεψε.
Σε απώλεια χαραγμένη.

Για πάντα πάνω στους τοίχους.