Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Aλησμόνητη Ιθάκη

Ιθάκη αλησμόνητη απ’το νού μου δεν σε βγάζω.
Βασιλεύεις στα όνειρα μου είτε κοιμάμαι είτε οχι.
Σε είχα μεσ’τα χέρια μου και σ’άφησα να φύγεις.
Και οι τύψεις τρώνε τώρα πια τα σωθικά μου.
Όπου και αν πάω μπροστά μου πάντα είσαι.
Μαζί μου κουβαλάω λίγη απο την γή σου.
Και σε σκέφτομαι τα βράδια.
Και όπως πέφτει το φεγγάρι πάνω στο ρουμπίνι της μοναξιάς μου,
λάμπει φεγγαροκόκκινο το στέμμα μου απο άχυρα.
Αχ αυτό το αχυρένιο στέμμα βαρύ είναι τώρα πιά,
στο μικρό μου το κεφάλι.
Βαρειές και οι τύχεις που το τυλίγουν, σαν φίδια εφιαλτικά.
Βαρεία και η θύμιση σου.
Ιθάκη μου αλησμόνητη.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Οδύνη.

Ντυμένη είσαι στα λευκά.
Το κύμα σε χτυπάει.
Η ανάσα σου βαριά.
Και η καρδιά σου σε πονάει.
Χαμένη είσαι πάλι στα σταυροδρόμια της ζωής.
Χαμένη είσαι πάλι.
Χωρίς να ξέρεις που θα βγείς.
Και αυτός απέναντι σου τώρα.
Ντυμένος μεσ’τα μαύρα.
Και όσο και αν το κύμα τον χτυπά,
Τα μάτια δεν κουνά.
Σε σένα τα ‘χει στρέψει.
Μήπως στερέψει ξαφνικά απο ζωή,
και δεν προλάβει να σου πει.
Πως οι μεγαλύτερες αλήθειες,
μας κρατάν μαζί ή απεγνωσμένα χώρια.

Θα είμαι εκεί

Θα είμαι εκεί,
όταν οι μνήμες σε στοιχειώνουν.
Θα είμαι εκεί
όταν οι φίλοι σε προδίδουν.
Θα είμαι εκεί
τις νύχτες τις μικρές και τις μεγάλες.
Θα είμαι εκεί
όταν η ζωή βγάλει φουρτούνα.
Και όταν θα πλέεις στης μοναξιάς το πλοίο,
θα κάθομαι στην πλώρη.
Καπετάνιος και οδηγός,
στης μοναξιάς εκείνο το γαλάζιο που πληγώνει.
Θα είμαι εκεί