Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Γαλάζιο

Για την Ελένη...

Στις αναμνήσεις του νερού γεννήθηκες.
Νηρηίδα λατρεμένη.
Παιδί αθάνατο.
Απαράμιλλη ομορφιά.
Γεννήθηκες στο γαλάζιο.
Εκεί που πάω κάθε βράδι να δειπνήσω.
Εκεί που τις αναμνήσεις μου πετώ.
Μαζί τους και τα δάκρυα.
Γεννήθηκες εκεί που καθρεφτίζεται ο ουρανός.
Και προσκυνάει ο άνθρωπος την αιώνια ομορφιά.
Αχ αυτό το γαλάζιο..
Τα μάτια μου γεμίζει με το άπειρο που απλώνει.
Και την καρδιά αλαφρώνει απο θλίψη και απο πίκρα.
Έλα απόψε.
Και φέρε λίγο απο σένα και απ' το γαλάζιο που υπάρχεις.
Και σαν τα χείλη απαλά ενώσουν τις μορφές μας.
Την καρδιά μου σου χαρίζω.
Τη ψυχη μου σου προσφέρω.
Πάρτα μαζί σου στο γαλάζιο του νερού.
Στο γαλάζιο που γεννήθηκες.
Τώρα και για πάντα.
Στο γαλάζιο του νερού.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Σπονδή

Βγάλε απόψε δύο ποτήρια.
Κρασί απ'την καρδιά μου μέσα στάξε.
Μα πρώτα την σπονδή.
Στους θεούς το δίκαιο μερτικό τους δώσε.
Και ύστερα έλα και κάθισε κοντά μου.
Αλήθειες έχουμε να πούμε.
Και όταν τελειώσουμε και όλα ειπωθούνε.
Και οι καρδιές μας στο σκοτάδι μέσα ειδωθούνε.
Τότε θα ακούσεις το γέλιο των θεών.
Στην αλήθεια όλοι προσκυνάνε.
Θεοί και άνθρωποι.
Μα πρώτα την σπονδή.
Ποτέ να μην ξεχνάς.
Στους Θεούς το δίκαιο μερτικό να δίνεις πάντα.
Ποτέ να μην ξεχνάς...

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Δισταγμός

Με πνίγεις στις χαραυγές σου.
Κάθε ρανίδα αίσθημα που ξεπηδάει απο τις φλέβες μου.
Πορφυρός μάρτυρας του πάθους μου.
Ανάσα να πάρω δεν αφήνεις.
Και 'γω διστάζω.
Σε αγκαλιάζω και σαν καινούργια πίστη σε λατρεύω.
Μα πάλι διστάζω.
Άσμα θανάτου αυτός ο έρωτας.
Με τα φαντάσματα του παρελθόντος να γυροφέρνουν στην αυλή μου.
Και άτσαλα να πατάνε στα άνθη της ψυχής μου.
Μίλα μου αργά απόψε.
Γιατί διστάζω.
Να αγαπήσω, να ερωτευτώ, να νιώσω.
Διστάζω.
Και 'συ είσαι παντού.
Λιμνάζει στο πάτωμα το πάθος.
Με αγάπησες και πάλι απόψε..

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Δεν είσαι πουθενά

Στέκομαι στην μέση.
Στον δρόμο του ποτέ.
Στην αυγή του πουθενά.
Εκεί που οι σκιές του χρόνου μ'αγκαλιάζουν σκοτεινά.
Εκεί που χάνονται οι ψυχές φλεγόμενες, μόνες.
Ψάχνω μια διέξοδο.
Ένα φάρο.
Το φώς του να αγγίξω και να με οδηγήσει πίσω.
Πίσω εκεί που θέλω.
Στην μέση της αγάπης σου.
Και στον δικό σου δρόμο.
Εκεί που μόνο η δικιά σου σκιά με αγκαλιάζει ασφυκτικά.
Κακό ποτέ να μην με βρεί.
Να μην με μαγαρίσει.
Ψάχνω αυτό το φώς.
Στα σκοτάδια και την τρέλα.
Ψάχνω και ψάχνω και ψάχνω...
Μα δεν είσαι πουθενά.
Έσβυσε το φώς σου.

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Για πάντα

Όνειρα οι αναμνήσεις μου.
Δυο λέξεις πια στάχτη.
Για πάντα σου είχα υποσχεθεί.
Μα την υπόσχεση δεν κράτησα.
Τίποτα για πάντα δεν κρατά.
Και οι σκιές τα πνίγουν όλα.
Λυπάμαι.
Για ολα τα αύριο που ποτέ δεν θα έρθουν.
Για εκείνα που έθαψα στην άμμο της λήθης.
Ξαναγεννιέμαι μέσα απο τις φωτιές των παθών μου.
Ξαναπεθαίνω σαν αντικρύσω την ματιά σου.
Παιδί του χρόνου.
Παιδί του πόνου.
Να ανακαλύπτω την ζωή σε μια σταγόνα βρόχινη.
Σε ενα τσιγάρο να ξημερώνει η ψυχή μου.
Και μόνο δυο λέξεις.
Για πάντα.
Τι να πρωτοκρατήσω στα χέρια μου;
Την αγάπη που νιώθω για σένα;
Ή τις τύψεις που με βασανίζουν;
Το μίσος ή τα όνειρα που δεν έζησα;
Τίποτα...
Δύο λέξεις μόνο θα κρατήσω.
Για πάντα..

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Πληγωμένη καρδιά



Φύσα απόψε καρδιά μου πληγωμένη.
Μήπως και τα φύλλα που φωλιάσαν επάνω στην καρδιά σου διώξεις.
Πάρε ανάσα και ζήσε.
Μήπως λίγο νιώσεις την ελπίδα.
Στον κόσμο ήρθε η άνοιξη.
Μα μέσα σου χειμώνας είναι πάντα.
Χτύπα απόψε καρδιά μου πικραμένη.
Μπας και ζήσεις λίγο τούτη την ζωή.
Έφυγε εκείνη και σου πήρε την θέληση μακριά.
Έφυγε εκείνη που εξαιτίας της χτυπούσες δυνατά.
Καρδιά μου πληγωμένη άλλη νύχτα δεν υπάρχει.
Απόψε δώσε τέλος στην αρχή.
Και γρήγορα πήγαινε και κρύψου.
Έχει χειμώνα εδω για σένα.
Την άνοιξη ποτέ ξανά μην μυριστείς.
Συμπόνοια απο εκέινη δεν θα βρείς.
Κρύψου καρδιά μου πληγωμένη.
Κρύψου ποτέ ξανά μην πληγωθείς.
Κρύψου...

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Η Επιθυμία είναι αδυναμία

Μόνο για σένα...

Η επιθυμία είναι αδυναμία.
Και μεγαλύτερη επιθυμία απ'όλες η αγάπη.
Με θυμάσαι;
Τα βράδια που έκανα την αδυναμία μου πράξη;
Και σε αγαπούσα;
Η κράτησες μόνο τα σφάλματα, τις λέξεις και τα πάθη;
Με θυμάσαι;
Σε μένα ξεδίπλωνες την όμορφη ψυχή σου.
Και 'γω σταγόνα την σταγόνα τα δάκρυα σου μάζευα.
Κάτω να μην χυθούνε.
Χαμένα να μην πάνε.
Φυλαχτό έκανα την αγάπη μου για σένα.
Σε στίχους και μετάνοιες.
Μα πάνω απ'ολα στην καρδιά μου.
Σε εκείνη εκεί την φυλακή.
Σε εκείνη εκεί.
Η επιθυμία είναι αδυναμία.
Μάθε τότε καρδιά μου αγαπημένη.
Μάθε.
Την μεγαλύτερη αδυναμία μου.
Και με την γνώση αυτήν πορεύσου στην ζωή σου.
Θα σε αγαπώ για πάντα.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Φύλλα τσακισμένα

Τώρα είναι η ώρα για σιωπή.
Γιατί μας τσάκισε η αγάπη και το ψέμα.
Μας πήρε ο άνεμος.
Μας πέταξε αλύπητα.
Μας έφερε στο χάος να αντικρύζουμε τις αλήθειες των ψεμμάτων μας.
Φυλλαράκια εμείς ξεριζωμένα.
Πεταμένα στον ορίζοντα να κλαίμε μοίρες που δεν ήρθανε.
Να κλάιμε λόγια που δεν είπαμε.
Τι δάκρυα και αυτά.
Πλημμύρισε η ψυχή μας πάλι απόψε.
Ατέλειωτα τα άτιμα.
Ατέλειωτη και εσύ.
Και κατοικείς παντού.
Εδώ και εκεί.
Μα στην καρδιά μου πιο πολύ.
Εκέι συχνάζεις.
Εκεί σε έφερε ο άνεμος.
Πάλι στην καρδιά μου.
Να αντικρύζουμε τις αλήθειες των ψεμμάτων μας.
Σαν τσακισμένα φύλλα.

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Η Ερημιά της ποίησης

Για Σένα..

Στα απόμερα κελιά που ανατρέχω λίγους στίχους να σου γράψω.
Εκεί σε βρίσκω μούσα μου.
Ετοιμοθάνατη να είσαι και να πεθαίνεις με κάθε στίχο που σου παίρνω.
Στην άγονη καρδιά μου κατοικείς.
Εκεί που πέθανε η αγάπη ενα δείλι καλοκαιρινό.
Τα δάκρυα σου 'φέραν την παλίρροια.
Και με παρέσυραν στην κόλαση να καίγομαι στις αμαρτίες μου επάνω.
Αυτή είναι η ποίηση.
Τα λόγια που γιατριά δεν φέρνουν.
Μονάχα καταδίκη.
Γράφοντας, ελπίδα δεν θα βρίσκεις.
Μονάχα ερημιά.
Γιατί κάποιες καρδιές δεν είναι γραφτό να κατοικούν μαζί.
Μα χωριστά και επώδυνα μακριά.
Και αν έτσι όπως γράφεις την ανάγκη νιώσεις να με δείς.
Σημαίνει οτι ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις.
Στα μάτια να με δείς και να με αντικρύσεις.
Αν έχεις το κουράγιο.
Ειδάλλως στην ποίηση ελπίδα δεν θα βρείς.
Μονάχα καταδίκη.
Μονάχα σκοτάδι.
Άνοιξε τα χέρια επιτέλους και αγκάλιασε το!
Σε καλεί ετούτο το σκοτάδι!
Αγκάλιασε το.
Και ύστερα σιώπησε για πάντα.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Η Λεωφόρος του γιατί

Στον αδερφό απο άλλη μάνα. Στον Νίκο Παπαϊωάννου. Για τα αναπάντητα γιατί μας.

Η Απουσία γεννάει ποίηση.
Μαύρους στίχους να συντροφεύουν στης μοναξιάς το καταγώγι.
Μου είπες κάποτε σ'αγαπώ.
Και 'γω ψιθύρισα ποίηματα για σένα.
Τι και αν έφυγες;
Τι και αν η απουσία σου γέννησε χίμαιρες να κυνηγώ;
Σημασία δεν έχει καμία.
Οι λέξεις είναι που έχουν δύναμη.
Και που τον χρόνο νικάνε χαραγμένες στην ψυχή.
Και εγω απο τις λέξεις ζω.
Διαβάτης σε έναν δρόμο χωρίς φώτα.
Στην λεωφόρο του γιατί.
Να ξαπλώνω κάθε βράδι με μια αλήθεια συντροφιά.
Ο πόνος μένει.
Η ζωή συνεχίζεται.
Μετρώντας τις ανάσες μια μια.
Μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Στης απουσίας σου την μαύρη αγκαλιά.
Να σπέρνω αγάπες και να θερίζω λησμονιά.
Στην λεωφόρο του γιατί.
Να διαβαίνω χωρίς φώτα.
Που είσαι να φωτίσεις τον δρόμο μου;


Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Του έρωτα απαγορευμένος καρπός

Τα όνειρα εναι γεμάτα συναισθήματα ανυπότακτα.
Που πλυμμηρίζουν τη ζωή την ίδια με τα θέλω τους.
Οι επιθυμίες καρποί απαγορευμένοι, σκοτεινοί.
Προστάζουν το μυαλό μας με το σκότος τους.
Και την ψυχή γυμνώνουν μέχρι τέλους.
Η μοναξιά μας είναι σύντροφος μισητός μα αναγκαίος.
Και κάθε κύμα της μου φέρνει στο μυαλό αυτό που θέλω.
Γέννησε τρικυμία μέσα σου ο έρωτας.
Ήλιος φλογερός που καίει τις αισθήσεις
Χάδι πια δεν ένιωσα.
Μονάχα κόκκους άμμου που πέταξες στο σώμα μου.
Άγγιγμα ολέθριο απο τα τάρταρα σταλμένο.
Τι ήμασταν εχθές;
Τι θα απογίνουμε αύριο;
Καθώς ταιριάζουν οι ψυχές μια χάρη σου ζητώ.
Ενα χάδι.
Ενα νεύμα.
Μια ματιά.
Γεμάτος για τελευταία φορά να νιώσω.
Και 'ετσι όπως το φώς θα σβύνει και θα φεύγει.
Μια λέξη να σου πω.
Μια λέξη πριν να σβύσω, πριν να παραδοθώ.
Σ'αγαπώ.

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Ασυγχώρητη αγάπη

Για Σένα

Έλα και χάραξε επάνω στην καρδιά μου δυο λέξεις.
Σε μισώ.
Έλα αγρίμι φοβερό και πνίξε με στης καρδιάς σου την άβυσσο.
Και για ενα ακόμη βράδι ας κλάψουμε στο όνομα του μίσους.
Τα λόγια σου σκόρπιοι ψίθυροι ατενίζουν το άπειρο.
Καθώς βαθειά χαράζεις τις μισητές ετούτες λέξεις.
Και μαζί με την καρδιά μου κόβεις χωρίς οίκτο.
Χωρίς δισταγμό το νήμα της ψυχής μου διαλύεις.
Τι κτήνος φοβερό πρέπει να ήμουνα!
Τι δαίμονας πανώριος!
Για να με μισήσεις τόσο.
Κοίτα με όμως τώρα.
Την δύναμη μου έχασα και έγινα μικρός.
Ανήμπορος, κενός.
Κοίτα με όμως τώρα.
Στης συγχώρεσης το σκαλοπάτι σωριάζομαι.
Άγγελος απο του θεού την αγκαλιά ριγμένος.
Έκπτωτος, νεκρός.
Και ασυγχώρητος.
Πάντα ασυγχώρητος.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Μύθος


Δεν ξέρω αν με ακούς απόψε και που γέρνει η ψυχή σου.
Μα κάθομαι ακόμα κάτω απο την αστροφεγγιά.
Και λησμονώ μέρες περασμένες.
Δάκρυα μοιρασμένα στα μάγουλα επάνω.
Και ενα ποίημα ερωτικό σιγοψελλίζω.
Άραγε με ακούς αυτή την νύχτα;
Απόψε που πεθαίνει η καρδιά μου;
Και σβύνει σαν άστρο που η ώρα του ήρθε για να φύγει.
Άραγε με ακούς απόψε που μεγαλώνουν οι ώρες;
Και γλυκόπικρα ταίζω στην μοναξιά κομμάτια του εαυτού μου;
Μα ξεχνάω...
Εσυ είσαι εκεί.
Πως να με ακούσεις;
Της ευτυχίας οι τοίχοι είναι καλά σφραγισμένοι.
Μα δεν πειράζει.
Αντίο αγάπη λατρεμένη.
Ο έρωτας μας στους μύθους ας χαθεί.
Αντίο.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Ελεγεία του Έρωτα

Στις αλησμόνητες τάξεις και στα όνειρα.
Σε 'κείνα που θρυμμάτισαν απο έρωτες χαμένους.
Εκεί θα μείνω.
Στις χαραυγές που περίμενες με προσμονή περίσσια.
Και που ποτέ δεν ήρθανε.
Εκεί θα είμαι.
Στα σκοτεινά στενά που έπλεξε η σκέψη σου.
Θα στέκομαι να εμπορεύομαι κομμάτια της ψυχής μου.
Την μισή στην έδωσα.
Τι να την κάνω την υπόλοιπη;
Σε όσα σε απογοήτευσα θα στέκομαι.
Κτήνος αγγελικό στην γή καταραμένο να διαβαίνει.
Εκεί θα είμαι.
Εκεί όπου με άφησες σταλιά σταλιά να σβύνω.
Και στου τέλους την στερνή μου ώρα.
Να ψελλίζω το όνομα σου.
Και με κάθε ανάσα την ψυχή μου να αφήνω.
Εκεί θα μείνω.