Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Ταξίδι



Μακριά θα ταξιδέψω
επάνω σε καράβι.
Σε θάλασσες θα πλεύσω
επάνω στο φεγγάρι.
Όνειρα γλυκά θα κάνω
και αν τύχει και πεθάνω
το όνομα σου θα ψελλίσω.
Το όνομα σου και ας σβύσω...

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Ο ενδιάμεσος σταθμός


Ο Ενδιάμεσος κόμβος. Ο σταθμός ανάμεσα. Η ζωή. Η κατάσταση αυτή που βρίσκεται ανάμεσα στο πρίν και το μετά. Το παρόν. Σαν άνθρωποι ζούμε και βιώνουμε καθημερινά πολλές καταστάσεις. Άλλες όμορφες και άλλες όχι. Ερχόμαστε απο το σκοτάδι στο φώς. Απο το πρίν στο τώρα, στην ζωή. Σε αυτόν τον θαυμαστό κόσμο. Σε αυτόν τον παρανοικό κόσμο με τους μασκοφόρους ανθρώπους ανάμεσα μας. Τα λίγα χρόνια που ζώ λίγα πράγματα κατάφεραν να με συγκινίσουν. Μια όμορφη εικόνα, ένα μοναδικό άνθος. Ενα ποίημα. Μα τίποτα δεν έκανε την ψυχή μου να σκυρτήσει όπως εκείνη. Ναί. Ένας άλλος άνθρωπος. Μια ακόμη ψυχή. Περιστοιχιζόμαστε απο ανθρώπους ανόητους και χαμένους.
       Μέσα σε αυτήν την κατάσταση ύπαρξης, σε αυτό που αποκαλούμε ζωή, είναι μοιραίο να αναζητήσουμε την συντροφικότητα. Σε οποιαδήποτε μορφή της. Πάντοτε ένιωθα μόνος. Ελάχιστοι μπορούν να μας καταλάβουν γι’αυτό που πραγματικά είμαστε. Ελάχιστοι μπορούν να ακούσουν το τραγούδι της αθάνατης ψυχής μας. Ίσως και να μην τους γνωρίσουμε ποτέ. Ίσως όμως και ναι. Αναρωτηθείτε εάν έχετε γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Αυτόν η αυτήν που αγαπήσατε οσο τίποτα. Την ψυχή που τολμήσατε να δέσετε γύρω απο την δική σας. Τον αιώνιο συνοδοιπόρο. Αγαπήστε αυτήν τη ψυχή, τον άνθρωπο,οσο τίποτε άλλο. Η ζωή ενός ανθρώπου έχει πραγματικό νόημα μόνο εάν έχεις κάποιον να την μοιραστείς. Ειδάλλως τι είμαστε; Σκίες ψυχών που παγιδεύτηκαν εδώ ανάμεσα. Αιώνες μπορεί να περάσουν στην αναζήτηση του συνοδοιπόρου. Αν έχετε νιώσει το κάλεσμα αυτό,εάν έχετε ακούσει το τραγούδι μιας άλλης ζωής, μην γυρίσετε την πλάτη. Μην αρνηθείτε την κοσμική διαίσθηση σας. Εάν φίλοι μου αγαπήσετε έτσι τότε είστε πραγματικά και μοναδικά ευλογημένοι. Η καρδιά μπορεί να δοθεί πολλές φορές. Η ψυχή όμως μια μοναδική φορά. Μία. Τολμήστε να αγαπήσετε τον συνάνθρωπο σας. Τολμήστε να διασχίσετε το μονοπάτι της ζωής αγκαλιά του. Ειδάλλως γιατί ερχόμαστε ξανά και ξανά εδω; Στον ενδιάμεσο κόμβο; Ανάμεσα στο πρίν και το μετά; Αν όχι για να σμίξει η ψυχή μας; Γιατί; Ζήστε το! Νιώστε το! Αφήστε την θνητή καρδιά σας να βροντοχτυπήσει και να αντηχήσει παντού. Παντού σε αυτούς που ακούν. Σε αυτούς που ψάχνουν. Εδω στον ενδιάμεσο σταθμό. Στην ζωή.

Στοργή

Απαλα με χαιδευεις στα μαλλια
και στοργη αλλο ενα βραδυ μου χαριζεις.
Τοσο απλοχερα και τοσο μυστικα.
Τολμω να αφεθω στην αγγαλια σου
και να πλευσω στα ονειρα σου.
Μαζι σου δεν φοβαμαι το σκοταδι.
Το φως της ζωης σου με φωτιζει
και κανει την ψυχη μου να ανθιζει.
Ελα! Παμε τωρα!
Να περπατησουμε επανω στο νερο.
Να κανουμε πραγματα θαυμαστα μαζι.
Να ζησουμε την ζωη.
Ελα!

Λήθη


Αυτή η λήθη με σκοτώνει
και η μοναξιά μου τόσο με πληγώνει.
Χιονίζει στην καρδιά μου
και κάνει παγωνιά.
Και οι δαίμονες του μυαλού μου
οσμίζονται τις σκέψεις μου
και πληγώνουν την καρδιά μου.
Σκοντάφτω οπως τρέχω να ξεφύγω
και αυτοί ολο πλησιάζουν.
Νάτοι..
Ήρθαν...
Κλείνω τα μάτια...
Φώς.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Η Όχθη



Στέκομαι εκεί, μπροστά στην όχθη.
Γύρω μου σκοτεινιά και δέος.
Πόσο γρήγορα πέρασαν όλα...
Πόσο φευγαλέα έζησα την ζωή...
Τώρα πια τι;
Ακούω το κλάμα τους.
Στο βάθος ακούω την οργή τους.
Οι νεκροί φωνάζουν στο ατέλειωτο μαύρο.
Σε αυτό το μαύρο που βασιλεύει παντού.
Οι νεκροί φωνάζουν.
Και εγω βουτάω και σιγά σιγά αφήνω πίσω μου την όχθη...

Πλάθω

Πλάθω έναν μικρό κόσμο
να στεγάσω την μεγάλη μου αγάπη.
Βάζω φροντίδα και φαντασία
για να συντηρήσω μια οπτασία
καθώς και ένα ψέμα.
Δύο λέξεις αθάνατες και αιώνιες.
Σε αγαπώ.
Διακυβεύουν το μυαλό μου.
Ορίζουν την ύπαρξη μου.
Γαληνεύουν την αδάμαστη ψυχή μου.
Δύο λέξεις αθάνατες και αιώνιες.
Μα σε ποιόν να τις πω;

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Ξάπλωσε

Ξάπλωσε για λίγο κοντά μου.
Αργεί πολύ να ξημερώσει,
και η νύχτα τόσο με τρομάζει.
Ξάπλωσε για λίγο κοντά μου,
και θα σου πώ ένα παραμύθι.
Για δύο ψυχές που αγαπήθηκαν.
Ξάπλωσε για λίγο κοντά μου.
Άσε με να χαιδέψω τα μαλλιά σου.
Να νιώσω την ανάσα σου.
Ξάπλωσε για λίγο κοντά μου.
Και όπως θα φεύγω,
Άσε με να χαμογελάσω μια στερνή φορά.
Ξάπλωσε…

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ρόδο

Ποδοπατημένο ρόδο η καρδιά μου
κείτεται στον δρόμο πεταμένη.
Πάει αυτή,πάνε και οι φίλοι
στο τζάμι μια πεταλούδα είναι καθισμένη.
Και γω κοιτω αντίπερα στο χάος
και στον θάνατο πού 'ρχεται φωνάζω
"Βιάσου να πάρεις μια ζωή που πήγε σίγουρα χαμένη"

Θυμάμαι

Θυμάμαι

Εκείνο το βράδι που πίστεψα.
Σε όλα οσα φάνταζαν παραμυθένια.
Σε εκείνα οπου υπήρχαν μονάχα οι
πιο τρυφερές μου επιθυμίες
καθώς και οι μελωδίες μιας καρδιάς
που δεν είχε μάθει να χτυπά.
Θυμάμαι
Εκείνο το βράδι που πίστεψα.
Στο ακριβότερο μου όνειρο.
Στον μεγαλύτερο μου πόθο.
Στην αγάπη.
Όμως τώρα πια μου έκλεψαν το όνειρο.
Μου πήραν την αγάπη.
Κενό και άδειο το κορμί μου.
Πλανόδιος ερημίτης το μυαλό μου.
Το τέλος ήλθε, μα εγω ακόμα,
Θυμάμαι…

Χάραμα



Ο πόνος της λησμονιάς φαντάζει ατελείωτος.
Ακόμα ένα πρωινό ξημερώνει.
Μα εδώ δεν χάραξε.Εδώ δεν χαράζει ποτέ.
Εδω ενώθηκε η μοναξιά με την θλίψη,
και καταδίκασαν τον άνθρωπο σε πόνο.

Ακόμα όμως και ο πόνος είναι ζωή.
Ζωή καταδικασμένη και ατελείωτη.
Που είσαι; Το σκοτάδι με πνίγει.
Που είσαι; Σε καλώ απ’την καρδιά μου.
Απο εκεί που δεν χαράζει ποτέ.
Απο την ψυχή μου.
Που είσαι;
Χάραμα....

Θέλησα


Θέλησα να γίνω γίγαντας
μα τα πόδια μου ήταν κοντά.
Θέλησα να γίνω αετός
μα γεννήθηκα χωρίς φτερά.
Θέλησα να γίνω αστέρι
και να φωτίσω τον δρόμο σου
Μα αλοίμονο!
Γεννήθηκα ένας απλός άνθρωπος!
Και σαν τέτοιος σε αγάπησα...