Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016



Στην ματιά ενός ελέφαντα.
Στο ανείπωτο βλέμμα μιας ομορφιάς,
που δεν μας αξίζει.
Στην άκρη του φύλλου.
Στην αίσθηση της δροσοσταλιάς που πέφτει.

Εκεί υπάρχεις.
Μια ανάμνηση, μια αίσθηση.
Αγαπήθηκες και δεν ξεχάστηκες.
Έγινες ιαχή, στίχος, χαρά και θλίψη.

Στο άτακτο νιαούρισμα μιας γάτας.
Που ζαβολιές κάνει.
Εκεί έκρυψες το χαμόγελο σου.

Μα πάνω απ'όλα στην καρδιά μου.
Εκεί έβαλες ενα κομμάτι της ψυχής σου.
Της αγάπης και του γέλιου.
Που τόσο αδέσποτα γυρνάνε στο μυαλό μου.
Σαν έρημες πυγολαμπίδες.

Όμως μου λείπεις.
Και τίποτα δεν φωτίζει.
Και το γέλιο σβύνει.
Η ματιά σου ξεχνιέται.
Και οι αισθήσεις πεθαίνουν.

Και τέλος η καρδιά μου.
Έρημη πυγολαμπίδα.
Να φωτίζει τα σκοτάδια.
Ενός κομματιού.
Που έμεινε ορφανό,
να κατοικεί.

Μεσ'την ρημαδιασμένη την ψυχή μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.