Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Τι μου έμεινε;

Τι μου έμεινε;
Τώρα πιά τίποτα.
Ότι πολυτιμότερο πέταξε.
Ότι ομορφότερο έφυγε.
Είμαι μόνος.
Και το βάρος αυτής της μοναξιάς
συνθλίβει τα σωθικά μου κάθε βράδι.
Τσακίζει το μυαλό μου.
Θρυμματίζει την ψυχή μου.
Γνώρισα την ευτυχία στα μάτια σου.
Γεύτηκα τον παράδεισο στην αγκαλιά σου.
Έζησα την ζωή μαζί σου.
Τώρα τι μου έμεινε;
Ένα σώμα που κινείται μηχανικά.
Οι μέρες φεύγουν μα δεν τις νιώθω.
Φώς στην κάμαρα μου δεν μπαίνει.
Τι μου έμεινε;
Τώρα πια τίποτα.

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

‘Ονειρα Γλυκά

Μόνος ταξιδεύω στην έρημο της μοναξιάς μου.
Μόνος απο τότε που σε έχασα.
Μαζί με σένα και την ψυχή μου.
Οι μέρες μου έγιναν κρύες.
Λες και η ζωή ξεγλιστρά απο μέσα μου.
Κρυώνω.
Αστείο συναίσθημα αλλά έτσι νιώθω.
Πού ’να σαι άραγε τώρα;
Στην αγκαλιά ποιανού κοιμάσαι;
Αναρωτιέμαι...
Στάσου λίγο...γιατί έτσι όπως γράφω πέφτουν χάμω
κομμάτια του εαυτού μου.
Τα δάκρυα κυλάνε ακόμα. Ατελείωτα.
Η ψυχή μου σπαραγμένη απλωμένη παντού
μέσα στο χαώδες μυαλό μου.
Η ψυχή μου, που σου την έδωσα.
Σακατεμένη και διαλυμένη.
Η καρδιά μου νεκρή, δεν χτυπάει τώρα.
Και αυτή δική σου είναι.
Δεν θα σταματήσω να σε αγαπώ.
Δεν θα σταματήσω να σε λατρεύω.
Γλυκό μου όνειρο να σκεπάζεσαι καλά.
Γιατί κάνει κρύο.
Όνειρα γλυκά...

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Αναμνήσεις

Κολασμένες αναμνήσεις καλώς ήλθατε.
Ακόμα ένα βράδι με στοιχειώνετε.
Ακόμα ένα βράδι με πληγώνετε.
Η καρδιά μου χτυπά μηχανικά,
αφού η ψυχή μου πέθανε.
Όνειρα δεν κάνω πιά.
Δεν τα θέλω.
Θέλω να γίνω μια ιδέα
και ένα πρωινό με ήλιο να χαθώ.
Όταν ο ήλιος φέγγει να πεθάνω.
Μαζί μου όμως τίποτα δεν θα πάρω.
Εκτός απο αναμνήσεις.
Αναμνήσεις δικές σου.
Αναμνήσεις μιάς ζωής που κάποτε έζησα.
Μόνο αναμνήσεις.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Καίγομαι

Καίγομαι.
Οι πύρινες φλόγες τυλίγουν το θνητό κορμί μου.
Καίνε την σάρκα μου και με καταστρέφουν.
Καίγομαι.
Φωνάζω το όνομα σου μέσα στο πύρινο δέος.
Σιωπηλή προσευχή.
Καίγομαι.
Αχ και να ήσουν εδώ δροσοσταλιά μου...

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Περιμένω

Πάλι περιμένω κάτι.
Όμως δεν ξέρω τι.
Πάλι η νύκτα έπεσε.
Και την καρδιά μου έσπασε.
Σε έχασα τώρα πια,
και ξέχασα.
Πως είναι να αναπνέεις.
Πως είναι να επιπλέεις.
Βροχή δεν πέφτει τώρα πια,
στην έρημη ψυχή μου.
Και αυτή πόσο την ζήτα...
Στέγνωσα μέσα μου,πέθανα.
Και ’σύδεν είσαι πουθενά.
Τώρα που σε ’χω ανάγκη τόση
δεν είσαι πουθενά.
Πάλι περιμένω κάτι.
Όμως δεν ξέρω τι.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Η πηγή της ζωής

Αφιερωμένο στον επι 20αετίας παιδικό φίλο μου,Χρήστο.
Σε ευχαριστώ για την φιλία σου και το κουράγιο που μου δίνεις φίλε.


Ένα μέρος φανταστικό.
Κάπου εκεί μακριά.
Ένα μέρος φωτεινό.
Μέσ’την ζεστασιά.
Εκεί ξεκίνησαν όλα.
Μαγικά και απλά.
Θα πιώ απο την πηγή,
που κρύβεται εκεί.
Την πηγή της ζωής.

Τα δέντρα θα ανθίσουν.
Τα πουλιά θα κελαιδϊσουν.
Και ‘γω θα χαθώ στου Θεού την πλάση.
Στου Θεού την δημιουργία.
Έλα και ‘σύ εκεί,
μαζί με ‘μένα.
Να πιούμε μαζί απο αυτήν,
την μαγική πηγή.
Την πηγή της ζωής.

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Ταξίδι



Μακριά θα ταξιδέψω
επάνω σε καράβι.
Σε θάλασσες θα πλεύσω
επάνω στο φεγγάρι.
Όνειρα γλυκά θα κάνω
και αν τύχει και πεθάνω
το όνομα σου θα ψελλίσω.
Το όνομα σου και ας σβύσω...

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Ο ενδιάμεσος σταθμός


Ο Ενδιάμεσος κόμβος. Ο σταθμός ανάμεσα. Η ζωή. Η κατάσταση αυτή που βρίσκεται ανάμεσα στο πρίν και το μετά. Το παρόν. Σαν άνθρωποι ζούμε και βιώνουμε καθημερινά πολλές καταστάσεις. Άλλες όμορφες και άλλες όχι. Ερχόμαστε απο το σκοτάδι στο φώς. Απο το πρίν στο τώρα, στην ζωή. Σε αυτόν τον θαυμαστό κόσμο. Σε αυτόν τον παρανοικό κόσμο με τους μασκοφόρους ανθρώπους ανάμεσα μας. Τα λίγα χρόνια που ζώ λίγα πράγματα κατάφεραν να με συγκινίσουν. Μια όμορφη εικόνα, ένα μοναδικό άνθος. Ενα ποίημα. Μα τίποτα δεν έκανε την ψυχή μου να σκυρτήσει όπως εκείνη. Ναί. Ένας άλλος άνθρωπος. Μια ακόμη ψυχή. Περιστοιχιζόμαστε απο ανθρώπους ανόητους και χαμένους.
       Μέσα σε αυτήν την κατάσταση ύπαρξης, σε αυτό που αποκαλούμε ζωή, είναι μοιραίο να αναζητήσουμε την συντροφικότητα. Σε οποιαδήποτε μορφή της. Πάντοτε ένιωθα μόνος. Ελάχιστοι μπορούν να μας καταλάβουν γι’αυτό που πραγματικά είμαστε. Ελάχιστοι μπορούν να ακούσουν το τραγούδι της αθάνατης ψυχής μας. Ίσως και να μην τους γνωρίσουμε ποτέ. Ίσως όμως και ναι. Αναρωτηθείτε εάν έχετε γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Αυτόν η αυτήν που αγαπήσατε οσο τίποτα. Την ψυχή που τολμήσατε να δέσετε γύρω απο την δική σας. Τον αιώνιο συνοδοιπόρο. Αγαπήστε αυτήν τη ψυχή, τον άνθρωπο,οσο τίποτε άλλο. Η ζωή ενός ανθρώπου έχει πραγματικό νόημα μόνο εάν έχεις κάποιον να την μοιραστείς. Ειδάλλως τι είμαστε; Σκίες ψυχών που παγιδεύτηκαν εδώ ανάμεσα. Αιώνες μπορεί να περάσουν στην αναζήτηση του συνοδοιπόρου. Αν έχετε νιώσει το κάλεσμα αυτό,εάν έχετε ακούσει το τραγούδι μιας άλλης ζωής, μην γυρίσετε την πλάτη. Μην αρνηθείτε την κοσμική διαίσθηση σας. Εάν φίλοι μου αγαπήσετε έτσι τότε είστε πραγματικά και μοναδικά ευλογημένοι. Η καρδιά μπορεί να δοθεί πολλές φορές. Η ψυχή όμως μια μοναδική φορά. Μία. Τολμήστε να αγαπήσετε τον συνάνθρωπο σας. Τολμήστε να διασχίσετε το μονοπάτι της ζωής αγκαλιά του. Ειδάλλως γιατί ερχόμαστε ξανά και ξανά εδω; Στον ενδιάμεσο κόμβο; Ανάμεσα στο πρίν και το μετά; Αν όχι για να σμίξει η ψυχή μας; Γιατί; Ζήστε το! Νιώστε το! Αφήστε την θνητή καρδιά σας να βροντοχτυπήσει και να αντηχήσει παντού. Παντού σε αυτούς που ακούν. Σε αυτούς που ψάχνουν. Εδω στον ενδιάμεσο σταθμό. Στην ζωή.

Στοργή

Απαλα με χαιδευεις στα μαλλια
και στοργη αλλο ενα βραδυ μου χαριζεις.
Τοσο απλοχερα και τοσο μυστικα.
Τολμω να αφεθω στην αγγαλια σου
και να πλευσω στα ονειρα σου.
Μαζι σου δεν φοβαμαι το σκοταδι.
Το φως της ζωης σου με φωτιζει
και κανει την ψυχη μου να ανθιζει.
Ελα! Παμε τωρα!
Να περπατησουμε επανω στο νερο.
Να κανουμε πραγματα θαυμαστα μαζι.
Να ζησουμε την ζωη.
Ελα!

Λήθη


Αυτή η λήθη με σκοτώνει
και η μοναξιά μου τόσο με πληγώνει.
Χιονίζει στην καρδιά μου
και κάνει παγωνιά.
Και οι δαίμονες του μυαλού μου
οσμίζονται τις σκέψεις μου
και πληγώνουν την καρδιά μου.
Σκοντάφτω οπως τρέχω να ξεφύγω
και αυτοί ολο πλησιάζουν.
Νάτοι..
Ήρθαν...
Κλείνω τα μάτια...
Φώς.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Η Όχθη



Στέκομαι εκεί, μπροστά στην όχθη.
Γύρω μου σκοτεινιά και δέος.
Πόσο γρήγορα πέρασαν όλα...
Πόσο φευγαλέα έζησα την ζωή...
Τώρα πια τι;
Ακούω το κλάμα τους.
Στο βάθος ακούω την οργή τους.
Οι νεκροί φωνάζουν στο ατέλειωτο μαύρο.
Σε αυτό το μαύρο που βασιλεύει παντού.
Οι νεκροί φωνάζουν.
Και εγω βουτάω και σιγά σιγά αφήνω πίσω μου την όχθη...

Πλάθω

Πλάθω έναν μικρό κόσμο
να στεγάσω την μεγάλη μου αγάπη.
Βάζω φροντίδα και φαντασία
για να συντηρήσω μια οπτασία
καθώς και ένα ψέμα.
Δύο λέξεις αθάνατες και αιώνιες.
Σε αγαπώ.
Διακυβεύουν το μυαλό μου.
Ορίζουν την ύπαρξη μου.
Γαληνεύουν την αδάμαστη ψυχή μου.
Δύο λέξεις αθάνατες και αιώνιες.
Μα σε ποιόν να τις πω;

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Ξάπλωσε

Ξάπλωσε για λίγο κοντά μου.
Αργεί πολύ να ξημερώσει,
και η νύχτα τόσο με τρομάζει.
Ξάπλωσε για λίγο κοντά μου,
και θα σου πώ ένα παραμύθι.
Για δύο ψυχές που αγαπήθηκαν.
Ξάπλωσε για λίγο κοντά μου.
Άσε με να χαιδέψω τα μαλλιά σου.
Να νιώσω την ανάσα σου.
Ξάπλωσε για λίγο κοντά μου.
Και όπως θα φεύγω,
Άσε με να χαμογελάσω μια στερνή φορά.
Ξάπλωσε…

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ρόδο

Ποδοπατημένο ρόδο η καρδιά μου
κείτεται στον δρόμο πεταμένη.
Πάει αυτή,πάνε και οι φίλοι
στο τζάμι μια πεταλούδα είναι καθισμένη.
Και γω κοιτω αντίπερα στο χάος
και στον θάνατο πού 'ρχεται φωνάζω
"Βιάσου να πάρεις μια ζωή που πήγε σίγουρα χαμένη"

Θυμάμαι

Θυμάμαι

Εκείνο το βράδι που πίστεψα.
Σε όλα οσα φάνταζαν παραμυθένια.
Σε εκείνα οπου υπήρχαν μονάχα οι
πιο τρυφερές μου επιθυμίες
καθώς και οι μελωδίες μιας καρδιάς
που δεν είχε μάθει να χτυπά.
Θυμάμαι
Εκείνο το βράδι που πίστεψα.
Στο ακριβότερο μου όνειρο.
Στον μεγαλύτερο μου πόθο.
Στην αγάπη.
Όμως τώρα πια μου έκλεψαν το όνειρο.
Μου πήραν την αγάπη.
Κενό και άδειο το κορμί μου.
Πλανόδιος ερημίτης το μυαλό μου.
Το τέλος ήλθε, μα εγω ακόμα,
Θυμάμαι…

Χάραμα



Ο πόνος της λησμονιάς φαντάζει ατελείωτος.
Ακόμα ένα πρωινό ξημερώνει.
Μα εδώ δεν χάραξε.Εδώ δεν χαράζει ποτέ.
Εδω ενώθηκε η μοναξιά με την θλίψη,
και καταδίκασαν τον άνθρωπο σε πόνο.

Ακόμα όμως και ο πόνος είναι ζωή.
Ζωή καταδικασμένη και ατελείωτη.
Που είσαι; Το σκοτάδι με πνίγει.
Που είσαι; Σε καλώ απ’την καρδιά μου.
Απο εκεί που δεν χαράζει ποτέ.
Απο την ψυχή μου.
Που είσαι;
Χάραμα....

Θέλησα


Θέλησα να γίνω γίγαντας
μα τα πόδια μου ήταν κοντά.
Θέλησα να γίνω αετός
μα γεννήθηκα χωρίς φτερά.
Θέλησα να γίνω αστέρι
και να φωτίσω τον δρόμο σου
Μα αλοίμονο!
Γεννήθηκα ένας απλός άνθρωπος!
Και σαν τέτοιος σε αγάπησα...