Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015



Δεν υπάρχει τίποτα εδω.
Οι δρόμοι αδειανοί,
φευγάτοι όλοι οι φίλοι.
Αναμνήσεις σπαρμένες παντού.
Σε παγκάκια, οικοδομές και δρόμους.


Περπατάς.
Το μυαλό σου χαμένο/τα όνειρα πεθαμένα/
οι αυγές που υποσχέθηκες νεκρές/ξεφύσημα.
Βαριά η αναπνοή, πονάει η εκπνοή.
Έμεινες πίσω.


Παρατημένη βάρκα σε προβλήτα.
Πόσες φορές πρέπει να πεθάνει η ελπίδα;
Μέχρι η τελευταία φορά να είναι;
Πες μου ακριβέ και αγαπημένε φίλε;
Γιατί απόψε τα φώτα σου είναι σβυστά;

Γιατί έμεινα εδώ;
Τι φυλάω;
Μοναξιά.
Έχω το κλειδί στην πόρτα της.
Σου υπόσχομαι.
Μπροστά της θα μείνω, κακό να μην
σε βρει.
Μην τυχόν και γνωριστείς με δαύτην.
Είναι η μεγαλύτερη πουτάνα απ'όλες,
και εύκολα στην θλίψη θα σε σύρει.

Αλλά μην φοβάσαι.
Έμεινα εδω.

Εδω που δεν υπάρχει τίποτα.
Δαίμονας κακός να μην σε βρεί,
μαχαίρι μην σε κόψει.

Έμεινα εδώ.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Στον έβδομο κτύπο
εξερράγη η εγκυμονούσα θλίψη.
Και ράγισε τ'αστέρια.
Γκρεμίστηκαν οι γέφυρες,
και ο χαμένος φάνηκε απο νωρίς.
Λόγια σταράτα, σε ηλικίες μικρές.
Απολογία.
Ψυχή γερασμένη.
Αστεία δεν σηκώνει.
Τι σκέφτεσαι για μένα;
Εγω τα πάντα.
Και κόμπος το στομάχι/τα μάτια υγρά/
δεν ξέρω/ελα/φύγε.

Σιωπή.
Αυτή μένει στο τέλος σου.
Συγχώρα με που σε κέρασα σιωπές.
Που μάταια μου μιλούσες.
Γεννήθηκα απο την θλίψη βλέπεις.
Κάτω απο σπασμένα αστέρια.
Χωρίς γεφύρι να περάσω,
την αγάπη σου να βρω.

Στον έβδομο κτύπο θα φωνάξω σ'αγαπώ.

Και μετά με δέος θα κοιτάω τα μάτια σου
να εκρήγνυνται σε χίλια σπασμένα αστέρια.

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Εκεί που λές μας βρήκα,
στην άκρη του δρόμου.
Ψυχές μονάχες, καταραμένες.
Βλέπεις για μας η αγκαλιά,
πράμα ακριβό ήτανε.
Και το φιλί τσιμπούσε.
Λες και τα χείλη αγκάθια είχανε.
Αμάξια, φώτα.
Εκεί που λες μας βρήκα.
Να κοιταζόμαστε για χρόνο αμέτρητο.
Δύο ζευγάρια μάτια.
Όλα ακριβά ήτανε για μας.
Πιο κοντά.
Κοντά.
Επαφή.

Σπάσανε τα φώτα.
Σταμάτησαν τα αμάξια.
Ανοίξαν οι ουρανοί.

Όλα είναι ακριβά, απρόσιτα.
Μέχρι να τολμήσεις.
Να ματώσεις.

Ανόητη.
Το σκοτάδι είναι κενό χωρίς εσένα.
Και μου'χες πεί για πάντα.

Θα σ'αγαπώ για πάντα.

Εκεί το βρήκα, στην άκρη του δρόμου πεταμένο.

Μαζί με μια ανάμνηση.

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Κουφοί, βουβοί,τυφλοί
είναι οι Θεοί.
Και 'μεις τις μοίρες ψηλαφίζουμε,
έτσι όπως είναι χαραγμένες,
επάνω σε μωσαϊκό,
πάνω στο οποίο όλοι προσκυνάνε.

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Μαζί θα ζήσουμε για πάντα.
Σαν ενα άστρο που τυλίγεται
χρυσό πέπλο πρίν πεθάνει.
Μαζί θα ζήσουμε για πάντα.
Και όταν εκραγούμε το χρυσό μας
πέπλο θα φωτίσει το μαύρο τ'ουρανού.
Και θα γεννηθούν αστέρια.
Και θα γεννηθεί αγάπη.

Και η αγάπη είναι μόνο η αρχή.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Για όσους φίλους το επιθυμούν μπορούν να ακολουθούν τα ποιήματα μου και στο Facebook. Ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο,

https://www.facebook.com/KonstantinosSiakas?fref=photo

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Η μεγαλύτερη ποίηση στάζει,
απο τις βαθύτερα κομμένες φλέβες.
Και τι λόγια!
Απο αυτά που σκοτώνουν.
Απο αυτά που αναγεννούν.
Μα πάνω απ'όλα, απο εκείνα,
που λακτίζουν και τον πιο
ατσάλινο εραστή.
Ξανά και ξανά.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Υπάρχει η κόλαση.
Η ψεύτικη.
Η αληθινή.
Αυτή που μας πουλάνε.
Αυτή που αγοράζουμε.
Η υπερφυσική.
Η φιλοσοφική.
Η κόλαση του μαύρου.
Του πόνου.
Της απελπισίας.
Των δακρύων.
Αυτή που φτιάχνουμε,
και αυτή που γκρεμίζουμε.
Του αποχωρισμού.
Του τέλους.
Της αρχής.
Αυτή που θα ζήσουμε.
Αυτή που θα καταλήξουμε.

Σου λέω απόψε με ειλικρίνεια.
Χαμένη εκεί που είσαι.
Όλες τις διαβαίνω.
Τις γνωστές και τις άγνωστες.

Για μια σου λέξη μόνο.
Και ας είναι ψίθυρος.

Και ας είναι πέταγμα.
Και ας είναι κόλαση.

Όπου και αν είσαι.

Σ'αγαπώ.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Και 'μεις αναζητήσαμε δροσοσταλιές,
στις άκρες των φύλλων,
αλλά δεν κάψαμε το δάσος όταν εκείνες κρύφτηκαν.

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Αυτό θα σε στοιχειώνει.
Εξομολόγηση,
αμαρτία/αίρεση.
Τα ευρήματα της ζωής μου αλύπητα,
στα χέρια μου ξεφτίζουν.
Μια φωτογραφία.
Πέφτει/την σηκώνω/πεθαίνω/
ξανά και ξανά.
Αυτό θα με στοιχειώνει.
Μια σκιά.
Στο λεωφορείο που ανεβαίνει.
Εικόνα.
Αποτυπωμένη.
Και γύρω χίλια φώτα νεκρώνουν.
Και γύρω χίλιες φωνές σωπαίνουν.
Και γύρω σκορπίζω το ουρλιαχτό μου.

Πότε το λεωφορείο δεν σταμάτησε.

Και η πουτάνα η φωνή μου ακόμα στα αυτιά μου αντηχεί.

Αυτά θα μας στοιχειώνουν.

Τα μικρά, τα μεγάλα, τα κενά.


Οι Θεοί γελάνε το ξέρεις;