Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Άνθρωπε

Ξύπνησα και βρήκα έναν κόσμο βυθισμένο στο σκοτάδι.
Ανήμπορες ανθρώπινες μορφές σαν τρωγλοδύτες περιφέρονται.
Χωρίς σκοπό και αιτία.
Χωρίς ελπίδα.
Έσβησε το φως της ψυχής τους και γίνανε φαντάσματα.
Τα βράδια ουρλιάζουν και βογκάνε τον πόνο τους στα ουράνια.
Ανάμεσα τους περιδιαβαίνω και η ψύχη μου αρρωσταίνει.
Και αναρωτιέμαι πως καταντήσαμε ανήμποροι και αμέτοχοι.
Εχθροί του ίδιου μας του εαυτού.
Καταραμένοι άνθρωποι.
Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι πάντα προχωράμε.
Παιδιά και των δύο.
Κληρονόμοι όμως κανενός.
Ούτε φως μα ούτε και σκοτάδι στην ψυχή μας.
Μονάχα κάτι ανάμεσα.
Κάτι χυδαίο και δειλό.
Υπάρχει ελπίδα;
Υπάρχει μέλλον;
Η μας περιμένει μόνο η σκόνη της ανάμνησης μας;
Απλωμένη στα βάθη του χρόνου σαν πέπλο αιώνιο.
Ω άνθρωπε!
Εσύ απο όλη την δημιουργία!
Είθε να διαλέξεις τι θα είσαι.
Φως η σκοτάδι;
Ελπίδα η καταδίκη;
Είθε.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Φίλα με

Φίλα με όταν ο ήλιος ξημερώσει και η μέρα δώσει νόημα στην ζωή.
Φίλα με όπως τα κύματα κοιτάμε και χάνεται στο βάθος η ψυχή.
Κράτα με λες και το αύριο δεν θα’ρθει.
Λες και οι χειμώνες τέλειωσαν για μένα τώρα πια.
Γλυκό μου βάσανο και δέος.
Να κολυμπήσω ασε με στο γαλάζιο της ψυχής σου.
Να σε λατρέψω δώσε μου μια ευκαιρία μόνο.
Φίλα με και την πλάτη μην γυρνάς να φύγεις.
Κάθε φορά τον ήλιο παίρνεις μακριά, μαζί του και τα άστρα.
Και η ψυχή μου μένει μόνη να λαχταρά.
Ένα σου φιλί.
Φίλα με.