Μήτε τα φύλλα, τα δέντρα,
μήτε ο ουρανός και η γη.
Οι οικοδομές, τα κτήρια,
μήτε ατσάλινα θεριά.
Τίποτα απ’αυτά να κρύψει δεν μπορεί.
Το μεγαλείο ενος άνδρα.
Που αγαπά χωρίς ντροπή,
και ανασαίνει κάθε χτύπο
σαν να είναι ο τελευταίος.
Που στην χαραυγή δακρύζει
και στην δύση λυπάται.
Αφέντη δεν χρειάζεται.
Τα στήθια του αρκούν.
Και ο θάνατος φοβάται,
κοντά του να βρεθεί.
Αλίμονο Σαϊγκο.
Θαρρώ πως δροσοσταλίδες γίναμε.
Που καταφύγιο δεν βρίσκουν.