Μήτε τα φύλλα, τα δέντρα,

μήτε ο ουρανός και η γη.

Οι οικοδομές, τα κτήρια,

μήτε ατσάλινα θεριά.

Τίποτα απ’αυτά να κρύψει δεν μπορεί.

Το μεγαλείο ενος άνδρα.

Που αγαπά χωρίς ντροπή,

και ανασαίνει κάθε χτύπο

σαν να είναι ο τελευταίος.

Που στην χαραυγή δακρύζει

και στην δύση λυπάται.

Αφέντη δεν χρειάζεται.

Τα στήθια του αρκούν.

Και ο θάνατος φοβάται,

κοντά του να βρεθεί.

Αλίμονο Σαϊγκο.

Θαρρώ πως δροσοσταλίδες γίναμε.

Που καταφύγιο δεν βρίσκουν.