Άνθρωπε

Ξύπνησα και βρήκα έναν κόσμο βυθισμένο στο σκοτάδι.
Ανήμπορες ανθρώπινες μορφές σαν τρωγλοδύτες περιφέρονται.
Χωρίς σκοπό και αιτία.
Χωρίς ελπίδα.
Έσβησε το φως της ψυχής τους και γίνανε φαντάσματα.
Τα βράδια ουρλιάζουν και βογκάνε τον πόνο τους στα ουράνια.
Ανάμεσα τους περιδιαβαίνω και η ψύχη μου αρρωσταίνει.
Και αναρωτιέμαι πως καταντήσαμε ανήμποροι και αμέτοχοι.
Εχθροί του ίδιου μας του εαυτού.
Καταραμένοι άνθρωποι.
Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι πάντα προχωράμε.
Παιδιά και των δύο.
Κληρονόμοι όμως κανενός.
Ούτε φως μα ούτε και σκοτάδι στην ψυχή μας.
Μονάχα κάτι ανάμεσα.
Κάτι χυδαίο και δειλό.
Υπάρχει ελπίδα;
Υπάρχει μέλλον;
Η μας περιμένει μόνο η σκόνη της ανάμνησης μας;
Απλωμένη στα βάθη του χρόνου σαν πέπλο αιώνιο.
Ω άνθρωπε!
Εσύ απο όλη την δημιουργία!
Είθε να διαλέξεις τι θα είσαι.
Φως η σκοτάδι;
Ελπίδα η καταδίκη;
Είθε.