Φύλλα τσακισμένα

Τώρα είναι η ώρα για σιωπή.
Γιατί μας τσάκισε η αγάπη και το ψέμα.
Μας πήρε ο άνεμος.
Μας πέταξε αλύπητα.
Μας έφερε στο χάος να αντικρύζουμε τις αλήθειες των ψεμμάτων μας.
Φυλλαράκια εμείς ξεριζωμένα.
Πεταμένα στον ορίζοντα να κλαίμε μοίρες που δεν ήρθανε.
Να κλάιμε λόγια που δεν είπαμε.
Τι δάκρυα και αυτά.
Πλημμύρισε η ψυχή μας πάλι απόψε.
Ατέλειωτα τα άτιμα.
Ατέλειωτη και εσύ.
Και κατοικείς παντού.
Εδώ και εκεί.
Μα στην καρδιά μου πιο πολύ.
Εκέι συχνάζεις.
Εκεί σε έφερε ο άνεμος.
Πάλι στην καρδιά μου.
Να αντικρύζουμε τις αλήθειες των ψεμμάτων μας.
Σαν τσακισμένα φύλλα.