Aλησμόνητη Ιθάκη

Ιθάκη αλησμόνητη απ’το νού μου δεν σε βγάζω.

Βασιλεύεις στα όνειρα μου είτε κοιμάμαι είτε οχι.

Σε είχα μεσ’τα χέρια μου και σ’άφησα να φύγεις.

Και οι τύψεις τρώνε τώρα πια τα σωθικά μου.

Όπου και αν πάω μπροστά μου πάντα είσαι.

Μαζί μου κουβαλάω λίγη απο την γή σου.

Και σε σκέφτομαι τα βράδια.

Και όπως πέφτει το φεγγάρι πάνω στο ρουμπίνι της μοναξιάς μου,

λάμπει φεγγαροκόκκινο το στέμμα μου απο άχυρα.

Αχ αυτό το αχυρένιο στέμμα βαρύ είναι τώρα πιά,

στο μικρό μου το κεφάλι.

Βαρειές και οι τύχεις που το τυλίγουν, σαν φίδια εφιαλτικά.

Βαρεία και η θύμιση σου.

Ιθάκη μου αλησμόνητη.