6:30

Πάλι ξημέρωσε.

Ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά.
6:30.
Πάντα το ρολόι δείχνει 6:30.
Αυτήν την ώρα ξυπνάω
και στις σκέψεις μου,λές καλημέρα.
Κάθε μέρα την ίδια ώρα ξυπνάω,
και στο μπαλκόνι βγαίνω και κοιτάω.
Κοιτάω την μια ανατολή μετά την άλλη.
Κάθε μια ομορφότερη απο την άλλη.
Κάθε μια μου θυμίζει εσένα.
Τι σημασία έχει που κάθε βράδι πεθαίνω;
Σαν έρθει το πρωί ξαναγεννιέμαι.
Σαν έρθει το πρωί ελπίζω.
Μου ’μαθες να μην φοβάμαι τον ήλιο.
Έτσι και ’γω έπαψα να φοβάμαι.
Πίσω απο τις κεραίες ξεπροβάλλει ο ήλιος.
Μπροστά του υποκλίνομαι και σιγά σιγά τα μάτια κλείνω.
Μια λέξη σιγοψυθιρίζω,με την ευχή μου να σε φθάσει.
Το χώρο και τον χρόνο να διασχίσει και στο μυαλό σου να πετάξει.
Ευχαριστώ.
Που με ’μαθες να πιστεύω και να ονειρεύομαι.
Να μην φοβάμαι τον ήλιο και περήφανα να περπατώ.
Όπου και αν είσαι σ’αγαπώ,πριν,τώρα,για πάντα.
6:30.
Ευχαριστώ.