Ψυχής συντρίμμια

Η φωνή μου ουρλιαχτό τα πέρατα σκίζει του Άδη.
Θαμμένος όπως είμαι στα συντρίμμια της ψυχής σου.
Εκεί που με έθαψες, απ’τον θάνατο πιο πέρα.
Κάτω απο τόνους έρωτα που τσάκισες στον άνεμο.
Και η σάρκα μου φλογισμένη απο πόνο.
Και η ψυχή μου διαλυμένη απο τρόμο.
Σε φωνάζω, σε καλώ.
Παιδάκι που γυρέυει την μάνα.
Νέος που την αγαπημένη ψάχνει.
Γέρος που πεθαίνει γελαστός.
Σε φωνάζω, σε καλώ.
Απο τα συντρίμμια της ψυχής σου.
Απο τα συντρίμμια της ψυχής μου.
Σε φωνάζω, σε καλώ.