Η Ερημιά της ποίησης

Για Σένα..

Στα απόμερα κελιά που ανατρέχω λίγους στίχους να σου γράψω.
Εκεί σε βρίσκω μούσα μου.
Ετοιμοθάνατη να είσαι και να πεθαίνεις με κάθε στίχο που σου παίρνω.
Στην άγονη καρδιά μου κατοικείς.
Εκεί που πέθανε η αγάπη ενα δείλι καλοκαιρινό.
Τα δάκρυα σου 'φέραν την παλίρροια.
Και με παρέσυραν στην κόλαση να καίγομαι στις αμαρτίες μου επάνω.
Αυτή είναι η ποίηση.
Τα λόγια που γιατριά δεν φέρνουν.
Μονάχα καταδίκη.
Γράφοντας, ελπίδα δεν θα βρίσκεις.
Μονάχα ερημιά.

Γιατί κάποιες καρδιές δεν είναι γραφτό να κατοικούν μαζί.

Μα χωριστά και επώδυνα μακριά.

Και αν έτσι όπως γράφεις την ανάγκη νιώσεις να με δείς.

Σημαίνει οτι ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις.

Στα μάτια να με δείς και να με αντικρύσεις.

Αν έχεις το κουράγιο.

Ειδάλλως στην ποίηση ελπίδα δεν θα βρείς.

Μονάχα καταδίκη.

Μονάχα σκοτάδι.

Άνοιξε τα χέρια επιτέλους και αγκάλιασε το!

Σε καλεί ετούτο το σκοτάδι!

Αγκάλιασε το.

Και ύστερα σιώπησε για πάντα.