Γυάλινη φυλακή

Ακούς αυτό το απόκοσμο ξύσιμο στο τζάμι;

Πάλι η ψυχή μου αγριεύει νομίζω.

Θαρρώ πως θα σπάσει απόψε το γυαλί.

Και θα δραπετεύσει.

Βέβαια, το ίδιο είπα και εχθές.

Και προχθές.

Απο τότε που έφυγες μετράω τα ραγίσματα στο τζάμι.

Χιλιάδες, σαν τις βρόχινες σταγόνες που ραγίζουν τον δρόμο έξω.

Αλλά νομίζω πως απόψε θα θρυμματίσω το γυαλι οριστικά.

Θα μπορούσες να πείς πως θα ελευθερωθεί η ψυχή μου.

Αλλά ξέρεις τι νομίζω;

Καμιά ψυχή απο τον έρωτα λευτεριά δεν βρίσκει.

Και αν σου την κλέψουν μια φορά, τότε καταδικασμένος είσαι.

Να ψάχνεις την ψυχή σου σε κάθε αγκαλιά.

Σε κάθε φιλί και δάκρυ.

Κλεμμένη καθώς είναι.

Και όλες οι γυάλινες φυλακές που φτιάχνεις να σπάσουν.

Λευτεριά κακόμοιρε ποτέ δεν θα βρείς.

Πάλι η ψυχή μου αγριεύει νομίζω.

Να σπάσω το γυαλί;

Η Σκλαβωμένος και άψυχος να παραμείνω;