Στην άμμο του χρόνου

Ταξιδεψα στο άπειρο.
Λαθραίος επιβάτης στην γαλέρα του πόνου.
Έτριψα την άμμο του χρόνου στα χέρια μου.
Και είδα κάθε κόκκο να διαλύεται σαν άψυχο καρπό.
Κόκκινη ανατολή με ξύπνησε στην νήσο της κατάρας.
Και οταν ο ουρανός σκοτείνιασε, εκεί ήμουν.
Αμέτοχος παρατηρητής στην κάθε σταγόνα θλίψης.
Ποτέ όμως μα ποτέ καρδιά μου.
Ποτέ δεν συγκινήθηκα τόσο όσο όταν τα μάτια σου αντίκρυσα.
Βαθειά και ατελείωτα.
Μαρτυρίες αιώνων, περήφανη μαρτυρία της ανθρώπινης αγάπης.
Ποτέ όσο όταν μου κράτησες το χέρι.
Και με οδήγησες απο τα Τάρταρα στα Ηλύσια.
Και θλίψη σαν και αυτή που τώρα ξέρω δεν γνώρισα ξανά.
Της ευτυχίας το στερνό φιλί δεν σου έδωσα ποτέ μου.
Έτσι όπως χανόταν η μορφή σου στον ορίζοντα.
Έτσι όπως έχασα τον ήλιο απο την ζωή μου, δεν δάκρυσα.
Μονάχα όταν έφυγες έπεσε κόκκινο στο χώμα το δάκρυ.
Και έσβυσε ο ήλιος.
Και σειρά πήρε το σκοτάδι.
Όλα είναι κλειστά εδώ.
Άμμος στην κλεψύδρα δεν έμεινε.
Αλλα εγώ ταξίδεψα.