Ξανά και ξανά

Για Σένα

Τα μάτια σου μάτωναν αστροφεγγιά το βράδι που σε γνώρισα.
Πυρήνας ασημόλευκος με δάκρυα πλασμένος.
Φώτισες την ύπαρξη με μια άρρηκτη ματιά σου.
Αγέρωχη όπως γύρναγες στον κόσμο τον πολύ.
Την Πενθεσίλεια μου θύμισες.
Την άγρια αμαζόνα.
Και η αφή σου ποίημα θεικό, του ξορκισμού το χάδι.
Πριν σε γνωρίσω σε ονομάτισα.
Προστάτιδα της καρδιάς μου.
Φονιά της ψυχής μου.
Μου την έκλεψες με μια μόνο ματιά σου.
Και με έναν ψίθυρο μου είπες.
Σ'αγαπώ.
Έτσι όπως ξερίζωνες τα σωθικά μου.
Και το μυαλό μου σκόρπαγες στου κόσμου τους ανέμους.
Και τι δεν θα έδινα.
Να νιώσω τον όλεθρο ξανά.
Το χάδι σου το τρομερό.
Και εκείνο τον ψίθυρο.
Λίγο πριν συθέμελα με κομματιάσεις.
Λίγο πριν με αποτελειώσεις.
Ξανά και ξανά.