Μια στιγμή

Καταραμένες ψυχές γδύσαν απόψε το σαρκίο σου.
Τα όνειρα πετάξανε στο δρόμο πεθαμένα.
Χορέψανε στης φιλοδοξίας τον βρωμερό χορό.
Και ο θάνατος την πατρική του αγκαλιά άνοιξε να πέσεις.
Τέκνο χαμένο στου χρόνου την ατέλειωτη θλίψη.
Φριχτή αλήθεια στόλισε και πάλι την μιζέρια σου.
Άνοιξε τα μάτια και κοίτα γύρω.
Μισοσκότεινες μορφές περπατούν στις αποτυχίες σου όλες πάνω.
Ντύσου και βάλε τα καλά σου.
Το φόρεμα εκείνο της απελπισίας βάλε και ‘γω το κοστούμι του θανάτου.
Ας βγούμε έξω εκεί που οι πηγαίνουν οι ψυχές να κοιτάξουν.
Την θάλασσα την μαύρη που τους νέους πνίγει.
Έτρεξα τον χρόνο να προλάβω.
Μα γέρασα..
Τις αναμνήσεις να πνίξω προσπάθησα.
Μα πνίγηκα και ‘γω μαζί τους.
Και εσύ οίκτο ποτέ σου δεν χαράμισες για μένα.
Ούτε μια λέξη.
Μια στιγμή δεν χάρισες στην δόλια την ψυχή μου.
Μια στιγμή.