Το σκοτάδι αγκαλιάσαμε με τα γυμνά μας σώματα.
Με αναφυλητά και όνειρα γεμίσαμε το κενό του.
Και χαρίσαμε κατάρα στην ζωή μας.
Γιατί;
Γιατί τολμήσαμε να ελπίσουμε.
Πως υπάρχει φώς εκεί που οι καταραμένοι κατοικούν.
Εσύ και 'γω νομίζαμε πως θα ξορκίσουμε το φθόνο και τον φόβο.
Και πως τάξη στην ερημιά θα βάλουμε.
Εσύ και 'γω.
Με τα χέρια μας αγκαλιάσαμε τις σταγόνες της βροχής.
Και την ανατολή λατρέψαμε το πρωινό του τέλους.
Και σαν ήρθε η ώρα του αντίο.
Εσύ και 'γω κρατήσαμε τα χέρια.
Και χαθήκαμε.
Να βρούμε την ελπίδα.
Χαθήκαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.