Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Ματωμένη αυγή

Μάτωσε η αυγή και έπλεξε με ρανίδες αίμα μελωδίες νεκρικές.
Απο τις φλέβες σου ξεπήδησε πανώρια η ελπίδα και χύθηκε στο έδαφος.
Μάρτυρας σου ο ήλιος στο δράμα που ξετυλίγεις.
Στο όνειρο που ξεμπλέκεις καρτερικά σιμώνει, σιωπηλά.
Και με τις αχτίδες του γαργαλάει το κεφάλι σου.
Το κρύο να μην σ'αγγίξει.
Μάτωσε η αυγή απο τα χαμένα σου όνειρα.
Απο αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν θα δείς, μήτε θα κάνεις.
Τουλάχιστον είναι πρωί.
Και τα πρωινά τους εφιάλτες ξορκίζουν στην λήθη.
Ώσπου ξαναπέσει η ζοφερή νυχτιά.
Και απρόσκλητοι ορμίσουν σαν μυρίσουν όνειρα και ελπίδες.
Και κάθε λεπτό να περνάει σαν αιώνας.
Κάθε χτύπημα του ρολογιού βόμβος κολασμένος.
Μέχρι που ξημέρωσε ματωμένη η αυγή.
Τουλάχιστον είναι πρωί.
Και ο ήλιος ζεστό σε κρατάει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.