Με ποιό δικάιωμα;

Είναι λίγο που έφυγες και μίκρυναν οι μέρες της ζωής μου.
Είναι λίγο που με την φυγή σου έκλεψες τον ήλιο απο μένα.
Και με άλλαξες για πάντα.
Με ποιό δικαίωμα έφυγες στο πρώτο φώς;
Και άφησες πίσω σου σκοτάδι και απόηχους αγάπης;
Απόηχοι που ουρλιάζουν στην σιωπή της σκέψης.
Ότι είμαι το οφείλω σε σένα.
Σκιά και θάνατος.
Φώς και ελπίδα.
Λέξεις με δύναμη.
Ευτυχώς μου άφησες αυτές να σιγοψέλνω.
Τις νύχτες που μου λείπεις και σε θέλω.
Της καρδιάς μου το χαλί είναι στρωμένο με δαύτες.
Και με την αγάπη μου για σένα.
Μα ποτέ επάνω του δεν θα ξαναπατήσεις.
Και ποτέ κομμάτι των ονείρων μου δεν θα'σαι.
Και σε χρόνια μακρινά.
Όταν γέρος θα 'μαι και θα σβύνω στου θανάτου την αγκάλη.
Την χάρη σου θα καλώ να σώσει την ψυχή μου.
Και το όνομα σου θα ψέλνω ακόμα.
Μπάς και στο τέλος την ομορφιά σου ξαναδώ και πεθάνω ευτυχισμένος.
Γιατί θα έχω ζήσει μια ζωή νεκρός και λυπημένος.
Με ποιό δικαίωμα έφυγες και πήρες το ήλιο μου μαζί σου;
Και με άφησες μονάχο.
Και ασυγχώρητο στο Έρεβος να σβύνω.
Την ζωή μου έπρεπε να πάρεις μαζί σου.
Όχι το φώς μου.
Όχι εσένα.
Όχι.