Της ψυχής η αξία

Κοιτάω πράγματα πολύτιμα και με αξία.
Ανεκτίμητη στον ήλιο απλωμένη να γυαλίζει.
Τι αξία...
Και τι ευγενική που είναι η ανθρώπινη ψυχή!
Αναρωτιέμαι την ευγένεια και την λατρεία που τοποθετεί.
Όταν σαν ματωμένο κτήνος περπάτει ο άνθρωπος σε εκείνα.
Τα πολύτιμα και λατρεμένα πράγματα που τόσο αγαπά.
Αυτά που κοιτώ με μάτια ιδρωμένα.
Θα έλεγα δάκρυα, μα στάζουν πορφυρό.
Αίμα κλαίω μαζί με τους Θεούς.
Αυτά που τόσο αγαπούμε να διαλύουμε με δύναμη φριχτή.
Πράγματι.
Δέος προκαλεί και πόνο τρομερό.
Να βλέπω τις ψυχές μας να ακροβατούν στης λογικής τα όρια.
Θιασώτης της παράνοιας κάλιο να'μαι.
Τον παρανοικό γνωρίζεις να αποφύγεις.
Τον δήθεν λογικό και χρυσαφένιο άνθρωπο όμως πως;
Να κρύβει ξέρει καλά τις προθέσεις.
Και σε εκτίμηση ψευδή να κρύβει την σαπίλα.
Τι ευγενική που είναι η ανθρώπινη ψυχή!
Την έμαθα καλά.
Να την προσέχεις θέλει.