Για μένα. Για αυτά που στης νυχτιάς το έρεβος χαθήκανε για πάντα.
Ασβεστωμένα όνειρα σε κόμβους ατσαλένιους η αγάπη μας.
Στο άσβεστο του πόθου μας παραδοθήκαμε.
Τιμωρημένοι μαθητές στο θρανίο μιας ζωής.
Ζωής παράλογης με μίση φορτωμένη.
Τι έμαθα;
Τα όνειρα ραγιάδες δεν σηκώνουν.
Και οι ψυχές ελέυθερες θα αρμενίζουνε στα αστέρια.
Αντέχεις;
Πρέπει να αντέξεις αν θες τα όνειρα τον κόσμο να αντικρύσουν.
Παιδιά αγέννητα πνιγμένα στις κοιλιές μας.
Τον κόσμο λαχταρήσανε να δούνε.
Αμαρτωλά κριθήκανε πως είναι στης ζωής την ιερά εξέταση.
Και ο έρωτας;
Αυτό το αερικό που την ψυχή μαγεύει.
Ας φύγει, δεν το θέλω.
Με ψέματα ετούτος δεν μιλάει.
Ποτέ ξανά.
Εσύ τι έμαθες;
Πάρε μια άνασα βαθειά και πές μου.
Τόσο κραταέι ξέρεις το ψέμα που αποκαλέις ζωή.
Εισπνοή και έπειτα εκπνοή.
Εισπνοή έρωτα.
Εκπνοή θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.