Δεσμώτης

Για Σένα...

Δεσμώτης της αγάπης σου στον ομφαλό της γής κλεισμένος.
Σε στροφές απόκοσμες τον δρόμο τώρα έχασα.
Σε έψαχνα σε σοκάκια χωρίς τέλος.
Ανάμεσα στα αστέρια, στο σύμπαν, και πιο πέρα.
Γιατί είσαι σιωπηλή;
Γιατί τα χείλη σφράγισες;
Το κεφάλι γύρισες την άβυσσο μην δείς και σε γοητεύσει.
Αχ αυτή η σιωπή σου!
Εκωφαντική και ανελέητη την μέρα-νύκτα κάνει.
Και γώ ακόμα την σκιά σου ψάχνω.
Ναυαγός μιας αγάπης που γραπώθηκε στο πνεύμα και την σάρκα.
Πλέω σε θάλασσες αγρίμια πληγωμένα.
Αχ και να ‘ξερες!
Την δύναμη σου να ξερες μονάχα.
Γιατρειά και φώς μπλεγμένα με τα αστέρια.
Αχ και να ‘ξερες!
Θέλει ξέρεις δύναμη να διώξεις αυτό που αγαπάς.
Απο το θάνατο πιο πέρα να το σώσεις.
Και αν με μίσησες και αυτό θα το αντέξω.
Και αν θες να με σκοτώσεις ψηλά το στήθος σου λέω θα πετάξω!
Χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό!
Μια λέξη σου να ακούσω.
Μια λέξη και ας χαθώ.
Γιατί το καντήλι της αγάπης δεν σβύνει έτσι απλά.
Και οι υποσχέσεις στην πέτρα χαραγμένες τον χρόνο θα νικήσουν.
Και η ψυχή θα μείνει να αγαπά αυτό που τώρα θέλει.
Αυτό που πάντα θέλει.
Σκεπάσου..