Σιώπησες

Σιώπησες...
Και ο αποσπερίτης πέθανε στου σκοταδιού την δίνη.
Τα αστέρια ιδέες έκφυλες, παραδωμένες στης νιότης τον άψυχο καρπό, ξεθώριασαν.
Μου έδωσες του θανάτου το φιλί το δειλινό που την ψυχή μου σκότωσα.
Εκείνη την άσπλαχνη ημέρα που έθαψα τα όνειρα στης μοναξιάς την μαύρη όχθη.
Σιώπησες...
Και ολάκερη η δημιουργία έχασε ένα τόνο.
Τις μαύρες νύχτες που πλέκω μελωδιές απο το έρεβος κλεμένες.
Και απλώνω στο μαύρο χάος τα λόγια της καρδιάς μου.
Κέντημα προικιό να μου χαρίσω στης ζωής τον μαύρο γάμο.
Βαρέθηκα τους κόκκους να μετρώ σε μια κλεψύδρα που πάτο δεν γνωρίζει.
Και ελπίδα να γυρέυω στης συντροφιάς το απόμερο ακρογιάλι.
Δεν είναι για όλους το ταξίδι.
Μα τα δάκρυα ψυχές δεν ξεχωρίζουν, και τις σπαράζουν όλες.
Δρυάδες σκοτεινές χορεύουν στα όνειρα μας πάνω.
Χορό διαβολικό σπαρμένο σε άλλωτε χωράφια χρυσοκέντητα.
Νομίζεις πως δεν νιώθεις;
Κάνεις λάθος και την σιωπή διαλέγεις.
Σιώπησες...