Του ποιητή τα λόγια

Στην άβυσσο γέφυρες δεν υπάρχουν.
Πρέπει να τις φτιάξεις με τα χέρια.
Με τα λόγια να τις πλάσεις και τα έργα.
Τι κατάρα θέε μου έδωσες στον ποιητή.
Τα λόγια του το νήμα της ζωής να πλέκουν.
Όταν η νύχτα πέφτει, ας είναι τα λόγια του το φώς.
Και όταν η μέρα τον δρόμο σου φωτίζει ας είναι οι λέξεις καταιγίδα.
Ο ουρανός σκοτείνιασε και τα αστέρια σβύσαν.
Μα δεν φοβάμαι.
Του ποιητή τα λόγια έχω οδηγό μες στην καρδιά.
Και θάνατο βαθειά μες την ψυχή μου.
Μα δεν φοβάμαι.
Και αν γέφυρα στην άβυσσο δεν φτιάξεις, δεν πειράζει.
Πήδα ψηλά.
Μπορεί κανα αστέρι να πιάσεις, να σωθείς.
Και αν πάλι δεν μπορέσεις, στο καλό.
Στο επανιδείν.
Αντίο.
Γιατί για αυτά που αγαπάς, την υπέρβαση θα πρέπει πια να κάνεις.
Και αν θες την μοίρα σου να αλλάξεις, πήδα ψηλά.
Αν πάλι στον δρόμο σου μείνεις, μην φοβάσαι.
Να έχεις τον ποιητή μες την καρδιά.
Στο φώς και το σκοτάδι.
Να έχεις τον ποιητή μες την καρδιά.
Όπως αυτός σε έχει στην δικιά του.