Πολύ αργά

Θα σε ακολουθούσα στο σκοτάδι.
Το σκοτάδι εκείνο που τους θεούς μας σκότωσε.
Θα σε ακολουθούσα στο φώς.
Το φώς εκείνο που φωτίζει αλλά δεν τυφλώνει.
Παντού και πάντα θα ήμουν δίπλα σου.
Να ξεφυσάω την πνοή μου στην ψυχή σου.
Παιδί και γέρος να χάνομαι στης ματιάς σου το απέραντο κενό.
Αλλά όχι.
Η καρδιά σου πάγωσε και δεν χτυπάει πια.
Οι θεοί μας έπεσαν νεκροί στο αμαρτωλό χώμα της ζωής μας.
Σκιές σκελετωμένες οι αναμνήσεις που στραγγαλίσαμε με τα χέρια μας.
Και οι ψυχές μας θυσία στης ζωής τον πικρό ανίερο βωμό.
Ο Πρωτεσίλαος με δίδαξε αλλά το μάθημα ήρθε αργά.
Το μάθημα έρχεται πάντα πολύ αργά.
Θα σε ακολουθούσα παντού.
Στα λησμονημένα σοκάκια που πατήσαμε εκείνα τα Χριστούγεννα.
Στην οικοδομή που μου έμαθες χορό.Στα μέρη που ποτέ μου δεν σε πήγα.
Στο χάος και στην κόλαση πιο πέρα.
Αστρογεννημένη μου λατρεία στην κόλαση θα ξόδευα την αιωνιότητα.
Για ένα σου φιλί.
Τις αμαρτίες του κόσμου όλου θα έπαιρνα.Για ένα σου χάδι.
Και ευχαρίστως την ζωή μου θα έδινα για ένα σ’αγαπώ.
Αλλά τώρα πια είναι πολύ αργά.
Η ελπίδα πέθανε μόνη απαρηγόρητη.
Γιατί το μάθημα ήρθε αργά.
Πολύ αργά.