Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Μονόλογος


Μέρος 1ο- Μοναξιά

Αχ τι βράδι πάλι και τούτο... Στο παραθύρι που στέκομαι και κοιτώ την άδεια και αφιλόξενη πόλη το είδωλο μου βλέπω δακρυσμένο να καθρεφτίζεται πάνω στο άψυχο τζάμι. Τί; Πέρασε καιρός; Ναί. Μάλλον έχεις δίκιο. Γιατί θυμάμαι τις εποχές να αλλάζουν. Παρόλο που όλα είναι θολά, αυτό το θυμάμαι. Δεκατρείς μήνες ε; Τόσο πολύ... Πώς περνάει ο χρόνος. Τόσο απροσδόκητα γρήγορα και αναπάντεχα επώδυνα. Τόσος καιρός χωρίς την παρουσία σου, το φιλί σου ή ακόμα και την φωνή σου να σιγοψυθιρίζει λέξεις στοργής. Παγωμένη φυλακή κατάντησε η ζωή μου χωρίς εσένα, με εμένα σκλάβο στους τοίχους να σκαλίζω το όνομα σου με λέξεις που πονάνε. Μια θολούρα χωρίς την παραμικρή ευκρίνεια, μια θαμπή φωτογραφία του περασμένου αιώνα, ένα κενό. Αλλά ναί. Θυμάμαι τις εποχές να αλλάζουν. Και αυτό γιατί, δεκατρείς μήνες τώρα, στο ίδιο παραθύρι στέκομαι. Και μπάζει το ρημάδι. Μπάζει συναισθήματα και κρύο του θανάτου. Και εσύ πουθενά να μ’αγκαλιάσεις και να με ζεστάνεις. Ξεπέρνα το μου λένε όλοι. Προχώρα μπροστά. Είσαι τόσο δυνατός και αφήνεις αυτο το πράγμα να σε γονατίζει. Δεν γονατίζω όμως απο αδυναμία. Προσκυνώ το μεγαλείο των ατέλειωτων συναισθημάτων που ξύπνησες μέσα μου, χωρίς καν να γνωρίζω οτι αυτά κοιμόντουσαν, πόσο μάλλον οτι υπήρχαν. Τι και αν το κεφάλι σκύβω; Δεν αξίζει;! Μα θα είστε ανόητοι! Αν δεν αξίζει να κλαίς για την αγάπη για τί πράγμα αξίζει; Για το θάνατο η μήπως για την ύλη που χάνεται απ΄τις ζωές μας χωρίς να ξέρεις το γιατί.
            Όχι. Η αγάπη είναι μια παράξενη δύναμη. Ικανή για πράξεις ευγενικές αλλά και αποτρόπαιες. Άσπρο και μάυρο. Χωρίς ενδιάμεσες ζώνες να μπερδεύουν την ήδη πολύπλοκη ανθρώπινη φύση. Έτσι μου αρέσει, χωρίς γκρίζο. Αλλά δεν βαριέσαι αγαπημένη μου ανάμνηση... Τι σημασία έχει τώρα πια; Να, δές! Στοίβα τα χαρτιά στην γωνία με λέξεις γραμμένες μόνο για σένα. Και στο γραφείο κρατώ το ημερολόγιο μου. Και εκεί υπάρχεις. Κάποια βράδια φορώ την παλιά σου ζακέτα που ξέχασες. Αστείο θέαμα, και η πράξη ακόμη πιο γελοία σίγουρα. Αλλά να που νομίζω οτι έτσι σε φέρνω λίγο πιο κοντά. Και το βράδι καταφέρνω να περάσω, παρόλο που δεν είσαι εδώ.
            Άρχισε να βρέχει έξω. Και αυτό το άτιμο το παράθυρο μπάζει! Νομίζω απόψε θα βάλω ενα ποτό να μου κάνει παρέα. Θα με ζεστάνει λίγο μιας και δεν είσαι εδώ. Τόσα πράγματα θέλω να σου πώ. Θα τα πνίξω όμως στα δάκρυα μου γιατί είμαι σίγουρος πως για σένα δεν έχουν σημασία. Εγώ έμεινα σαν ασπρόμαυρη ταινία σε μια σύγχρονη εποχή να παίζω ακόμα. Νόμιζα οτι σε είδα προχθές στον δρόμο. Πράγμα ανόητο φυσικά μιας και είσαι πολύ μακριά. Αλλά να που για δύο δευτερόλεπτα, το μυαλό μου ξεγελάστηκε το έρμο. Με έπιασε ταχυπαλμία τρομερή και μετά γέλιο. Γέλασα με την ανοησία μου.  Δεν βαριέσαι. Στο κομοδίνο το ρολόι μου λέει την ώρα, και στης μοναξιάς την μαύρη θάλασσα κάθε γύρισμα του δείκτη, δυνατή βροντή στα αφτιά μου. Το ρολόι που μου πήρες εσύ. Το φοράω ακόμα. Είναι φθηνό. Σκέτο πλαστικό. Αλλά μου το πήρες εσύ. Και για μένα η αξία του δεν έχει όρια. Σαν την αγάπη μου για σένα.
Αχ! Τόσα θέλω να σου πώ... Το ποτό θα το αφήσω για άλλο βράδι. Τα δάκρυα με κουράσανε και θα πέσω για ύπνο τώρα. Όχι πως θα κοιμηθώ. Απλά θα τυλιχτώ με την ζακέτα σου και κάτω απο τα σκεπάσματα θα ονειρευτώ ξύπνιος. Μπορεί να είμαι τυχερός, που ξέρεις; Μπορεί να ονειρευτώ εσένα απόψε. Να σε δώ για λίγο. Μπορεί και όχι. Βρέχει έξω. Κάνει κρύο. Πάγωσε η καρδιά μου. Μου λείπεις. Καληνύχτα.

2 σχόλια:

  1. Όταν ραγίσει το γυαλί
    Λένε πως δεν κολλάει
    Κι όποιος αυτό το προσπαθεί
    Το χρόνο του χαλάει…

    Αυτό το λένε οι πολλοί
    Το λένε όλοι οι άλλοι
    Όμως καρδιά δεν έχουνε
    Ίσως τόσο μεγάλη…

    Κι όπως το έχω ξανά πει
    Γι αυτό υπάρχει λύση
    Και το σπασμένο το γυαλί
    ξανά για να κολλήσει…

    Πρέπει να σπάσει ολοσχερώς
    Άμμος να γίνει πάλι
    Κι από την άμμο η φωτιά
    Γυαλί ξανά να βγάλει…

    Πρέπει να σπάσουν οι δεσμοί
    Που είχες με εκείνη
    Να γίνουν άμμος στη στιγμή
    Να μπουν μες το καμίνι…

    Να λιώσει η άμμος απ την αρχή
    Και να ξανά φυσήξεις
    Να πάρει σχήμα το γυαλί
    Και να ξανά αγαπήσεις….

    Έτσι είναι η αγάπη μάτια μου
    Σε κάνει να πονάς
    Μα μέσα από τον πόνο σου
    Σε κάνει και πετάς…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.